Als een donderslag bij heldere hemel verscheen in de zomer van 2017 de debuutplaat ‘Rhapsodies In Black’ van de band Exit Eden. Deze band bleek een samenwerkingsverband te zijn van de bekende zangeressen Clémentine Delauney (Visions Of Atlantis), Anna Brunner (League Of Distortion), Marina La Torraca (Phantom Elite) en Amanda Sommerville (Trillium), die een elfftal bekende popclassics in een symfonisch metal jasje hadden gestoken. ‘Rhapsodies In Black’ werd erg goed ontvangen door de pers en bracht de dames zelfs op Wacken Open Air, maar ondanks dat succes werd het redelijk snel behoorlijk stil rondom dit talentvolle gezelschap. Nu is dan eindelijk de opvolger ‘Femmes Fatales’ op de markt gebracht en daar hebben we dus maar liefst zes lange jaren op moeten wachten. Is ‘Femmes Fateles’ de moeite van het wachten waard geweest zul je je afvragen? Daar kan ik alleen maar positief op antwoorden van ook de tweede Exit Eden-plaat blijkt een zeer aangename luisterervaring te zijn geworden.

Er zijn wel een aantal opmerkelijke verschillen ten opzichte van het debuutalbum. Ten eerste is Amanda Sommerville niet langer van de partij en zijn de dames dus nog maar met zijn drietjes over. Ten tweede heeft de band op ‘Femmes Fatales’ er voor gekozen om niet alleen maar covers op te nemen, maar ook ruimte te laten voor eigen materiaal. Die eigen nummers zijn geschreven door Anna Brunner en Hannes Braun (Kissin’ Dynamite), met uitzondering van de track ‘Dying In My Dreams’ waaraan ook Marina La Torraca heeft meegeschreven. Het eigen materiaal past prima tussen de zes aanwezige covers en zorgt voor een aangename variatie op het album. De sound klinkt erg vertrouwd en is te vergelijken met hetgeen er op de debuutplaat te vinden was. ‘Femmes Fatales’ staat dus voor aanstekelijke, soms ietwat commercieel klinkende symfonische rock met hier en daar een scherp randje en dat klinkt verdomd lekker mag ik wel zeggen.

Van de covers vallen vooral het Journey-nummer ‘Separate Ways’, de Heart-ballad ‘Alone’ en de Marillion-hit ‘Kayleigh’ in positieve zin op. Deze drie nummers worden heerlijk neergezet, vanzelfsprekend met een hoofdrol voor de vrouwelijke lead vocalen. De overige drie covers, zijnde ‘It’s A Sin’ van Pet Shop Boys, ‘Désenchantée’ van Mylène Farmer en Alice Cooper’s ‘Poison’ kunnen er zeker ook mee door, maar maken wat minder indruk. Het eigen materiaal blijkt ook dik in orde te zijn. Met name het Nightwish-achtige ‘Run!’ (met een gastrol voor Marko Hietala), afsluiter ‘Elysium’ en ‘Dying In My Dreams’ klinken erg goed, maar ook openingsnummer ‘Femme Fatale’, ‘Buried In The Past’ en ‘Hold Back Your Fear’ zijn zeker bovengemiddeld te noemen. De variatie in lead zang maakt van iedere compositie een belevenis op zich en de memorable refreinen zorgen voor een absolute meerwaarde in het eigen materiaal. Fans van symfonische metal met de nodige poppy elementen kunnen ‘Femmes Fatales’ dan ook blindelings aanschaffen. De keuze om eigen materiaal toe te voegen op dit tweede album is mij persoonlijk erg goed bevallen en ik hoop dan ook van ganzer harte dat ze dit in de toekomst op een eventuele derde album door zullen zetten. Het is dan wel te hopen dat de dames hiervoor weer geen zes jaar nodig hebben!