Wanneer een power metal band zich gaat baseren op mangastripjes hebben ze in mijn zwaar bevooroordeelde optiek allang een achterstand opgelopen. Ondanks de gigantische populariteit van deze vorm van getekend vermaak kan ik er zelf toch altijd nog weinig meer inzien dan een schattige hobby van een stel veertienjarige meisjes. Voor het Finse Everfrost is dit toch echt al album nummer twee over deze schattige hobby, dus deze mannen zullen het vast met me oneens zijn, en dus aan mij de schone taak om te ontdekken of er tussen alle grafische uitspattingen ook nog wat muziek in dit product zit.

En ja hoor, dat zit er wel in! Everfrost maakt namelijk gewoon heel degelijke symfonische power metal van de Finse school. Sonata Arctica en Stratovarius zijn bekenden van je? Dan weet je in welke hoek je het moet zoeken, maar toch zit er een belangrijk verschil met de standaard Finse power metal. De Manga hobby is toch vooral een Japanse aangelegenheid, en Japanners worden nu eenmaal bloedgeil van power metal die bol staat van über-clichés. Dus horen we tussen die heel degelijke symfonische power metal ook overdreven springerigheid en vreselijk afgezaagde keyboard deuntjes die zo uit Pokemon weggelopen lijken. Dat begint al direct op de intro van de openende titelsong, waardoor ik er direct de pest in krijg. Gelukkig krijgt hierna een wat meer Freedom Call achtig geluid de overhand op ‘Juhannus In January’ en krijgt ook Stratovarius de nodige eer toegewezen. ‘Above The Treeline’ is een aanradertje, en langzaam maar zeker begint toch de sympathie de overhand te krijgen.

Al met al een aardig power metal album wat je als je fan bent van andere Finse bands best even kan proberen, als je tenminste niet bloednerveus wordt van de ADHD benadering in sommige nummers als ‘Darkwood Drain Backwaters’. Het is wel zo’n album waarop je het ene nummer helemaal te gek vindt en van het volgende zomaar spontaan over je nek gaat.