Zelden waren mijn verwachtingen na de eerste dertig seconden van een album zo hooggespannen en – helaas – zelden werd ik vervolgens zo teleurgesteld. Dat is een (heel korte) samenvatting van ‘Trapped In A Future Unknown’, het eerste volwaardige album van de Kroatische doom metal band Elusive God. De riff waarmee het openingsnummer ‘Wrath From Above’ begint is geniaal, zonder overdrijven. ‘Can’t you hear the sound of thunder’ zijn de eerste woorden van de slechts met de letter T aangeduide zanger-gitarist en inderdaad, de voortrollende en telkens herhaalde gitaarriff heeft iets onbestemds en dreigends, als een gevaarlijke onweersbui in het hooggebergte. Visitekaartje afgegeven, wat kan er nog foutgaan? Tja… best veel, blijkt in het verloop van het nummer en nog meer in de overige zes nummers. Elusive God blijkt niet zo zeer een Kroatische variant van doom metal te brengen zoals ze zelf zeggen, het is eerder een Kroatisch eerbetoon aan Trouble, de iconische doom pionier onder leiding van de vorig jaar schielijk aan een niet nader te noemen virus overleden Eric Wagner. Het is absoluut niet verrassend dat het album onder andere aan hem is opgedragen.

Zanger T blijkt een zelfde vibrato in zijn stem te hebben en de songs zijn stuk voor stuk opgebouwd volgens de ijzeren wetten van de eerste golf doom metal, je weet wel die eerste navolgers van Black Sabbath uit de jaren zeventig en tachtig: Pentagram, Trouble, Saint Vitus, Witchfinder General om er een paar te noemen. Veel zich log voortslepende songs met laaggestemde en af en toe een tikje dissonante gitaren dus en die typische jammerende, melodramatische zang zoals in de beginjaren van de doom metal de norm was. Elusive God rijgt cliché aan cliché en daar verandert de op zich originele integratie van de Kroatische traditional ‘Vuprem Oči’ in het nummer ‘Where is the Sun’ uiteindelijk niet veel aan. Ook ‘Worthless Words’, na het openingsnummer misschien het beste dat op dit album te vinden is, lijdt op deze manier schipbreuk. De nogal rommelig klinkende drums helpen in dit geval ook niet echt mee. Zo gaan originele invallen ten onder in de drang zoveel mogelijk te lijken op de idolen. Als de band nu eens meer zijn eigen weg had gekozen in plaats van braaf binnen de platgetreden paden te blijven… Het zijn de aanzetten tot originaliteit die ervoor zorgen dat ‘Trapped In A Future Unknown’ niet helemaal verdwijnt in het moeras der eenvormigheid en vergetelheid. Daar had het afsluitende ‘Dreaming of Reality’ het beste in kunnen verzinken. Weliswaar is het niet zoals de andere songs, alleen is het met acht minuten veel te lang en uiteindelijk vooral saai.  Nog een tijdje zit ik te piekeren over de al dan niet onbedoeld ironische strekking van het motto van de band (“silence is our doom”, gebaseerd op een song van de debuut EP), maar uiteindelijk rest slechts één conclusie, de vloek van de recensent en de zegen voor de lezer van een recensie: ik heb dit album beluisterd zodat u, beste lezer, dat niet meer hoeft te doen.