Ze worden in de markt gezet als een legendarische Argentijnse band. Waarschijnlijk beperkt die legendarische status zich tot de eigen landsgrens, want ik had nog nooit van dit gezelschap gehoord. Misschien dat ze met dit vierde album wat meer bekendheid gaan krijgen. De vorige albums waren in ieder geval niet of nauwelijks in onze regionen verkrijgbaar.

Het viertal probeert in 35 minuten tijd te overtuigen met een tiental nummers. Helaas voor hen lukt dat niet helemaal. In de basis is het death metal en als de zanger zijn scheur opentrekt, moet je meteen aan Tompa van At The Gates denken. In die richting kun je Draconis ook wel plaatsen als hebben ze nog geen 10% van de klasse van onze Zweedse vrienden. Op compositorisch vlak probeert Draconis wel origineel voor de dag te komen, maar tussen het hebben van leuke ideeën en het goed uitvoeren, gaapt een groot gat. Het komt allemaal te chaotisch over. Van enig luistergenot is dan ook geen sprake. Er zijn echt veel betere albums verkrijgbaar, deze onzin mag je gerust vergeten.