Het nieuwe album van Domkraft is niet wat ik had verwacht, maar absoluut wat ik had gehoopt! De eerste twee albums, ‘The End Of Electricity’ en ‘Flood’, lagen redelijk op één lijn. Lekkere, herhalende riffs in een fuzzy omgeving en voorzien van aangename, schreeuwende vocalen. Die albums zijn gewoon goed, maar Domkraft liet op ‘Flood’ nog niet horen dat ze aan het ontwikkelen waren. Hun bijdrage aan ‘The Day Of Doom‘ is ook een succes te noemen.

Op ‘Seeds’ gaat de band eigenlijk door waarmee ze al even bezig zijn, alleen is er ruimte, veel ruimte, waarin ze dingen doen die we voorheen nog niet hebben gehoord. En daar zat hem voor mij de crux. Er zijn maar weinig bands waarvan we elk album weer hetzelfde willen, en Domkraft is daar niet één van. Een flinke scheut variatie toevoegen aan de kneiterzware, herhalende riffs die we reeds kennen is dus een hele goede keuze. We horen hier en daar wat post metal invloeden, maar waar Domkraft vooral in opvalt op ‘Seeds’ is het psychedelische gitaarspel en daarmee combineren ze eigenlijk twee vormen van stoner: het zware, hypnotiserende stoner-doom en het heldere, tot de verbeelding sprekende desert rock. En dat klinkt verdraaid goed.

Waar ook meer variatie in zit is het stemgebruik van zanger Martin. Uiteraard horen we nog steeds het roepende, vaak bijna schreeuwende wat we van de vorige albums kennen, maar ook regelmatig een wat cleanere zang waarin meer emotie te horen is. De sporadische, stampende heavy metal passages zorgen uiteindelijk dat dit een mooi afgerond album is. Donker, dreunend en met een sprankje hoop. Voor mij is ‘Seeds’ het Domkraft album waarop de band duidelijk zijn stempel drukt op het genre en echt, in tegenstelling tot wat de titel suggereert, tot bloei komt.