Toen ik voor het eerst de bandnaam hoorde dacht ik te maken te hebben met een Thin Lizzy coverband.. Niets is echter minder waar. Dit Deense trio onder leiding van het muzikale mastermind Tim Christensen vernoemde zich naar een Beatles track en maakt eigen (hard-)rock. De groep bestaat al sinds 1988 maar dit is pas hun vierde (!) studioplaat. Dat vereist een beetje uitleg.

Na het winnen van een wedstrijd voor bandjes nam de band hun debuut op in 1994. Ze noemden het zelf post-grunge maar ik zou het meer houden op melodieuze hardrock met een progressief randje waarbij de Beatles invloeden (vooral op het gebied van de zang) niet onder stoelen of banken werden geschoven. De mannen (Tim op zang en gitaar, op bas Martin Nielsen en op drums Soren Friis) waren toen nog in hun ‘early twenties’ en werden enorm populair in eigen land en in Japan. Twee jaar later volgde ‘Rotator’, opgenomen in Abbey Road in London. Na de toer viel de band door interne druk en strubbelingen uit elkaar. Christensen werd succesvol soloartiest in zijn thuisland en Japan. Martin werd succesvol als postbode en Soren als vrachtwagenchauffeur. In 2010 kwam de groep voor een aantal reünie optredens weer bij elkaar waarna in 2016 pas (nadat Christensen eerst weer even solo aan het werk ging) het derde studioalbum uitkwam onder de titel ‘Forward in Reverse’. Op dit album was goed te horen dat de mannen inmiddels volwassen waren geworden, de nummers klonken allemaal wat serieuzer dan voorheen. Tussendoor verscheen nog het één en ander aan verzamelaars en live releases. Dizzy Mizz Lizzy (en ook Christensen solo) had inmiddels een derde succesvolle markt aangeboord naast Denemarken en Japan: Weert, Limburg. Na een aantal geweldige optredens op Bospop en in de Bosuil is de band een graag geziene gast in de Limburgse contreien.

Het vierde album ‘Alter Echo’ is zojuist verschenen. Dat het album nog steeds bij het grote Columbia/Sony verschijnt zegt genoeg over de status van de groep in eigen land. Daar verkoopt de band nog steeds moeiteloos arena’s met een capaciteit van 15.000 bezoekers uit. Maar terug naar het album. Na een kort en stemmig intro trappen de Denen af met trage ‘In The Blood’. Live werd dit nummer vorig jaar al gespeeld, maar de studioversie komt beter over en past ook goed bij het andere materiaal op dit album, dat een stuk donkerder en melancholischer is dan wat ik van de groep gewend ben. Dat betekent niet dat ‘Alter Echo’ een mindere plaat is dan zijn voorgangers, integendeel. Hij is wel anders en ontwikkelt zich na een aantal luisterbeurten als de spreekwoordelijke parel. ‘The Middle’ is een werkelijk prachtige ballad met een even zo mooie gitaarsolo van Christensen. ‘California Rain’, ook vorig jaar al in de liveset, sluit het eerste gedeelte van het album heavy af. Het tweede gedeelte van de plaat (als je het vinyl koopt kant B) is één lange track met de titel ‘Amelia’ die is opgeknipt in vijf mooi in elkaar overlopende tracks. Het is een tranentrekkend mooi werkstuk geworden met als absoluut hoogtepunt ‘The Path Of Least Existence’, misschien wel het mooiste nummer dat Christensen ooit geschreven heeft. In ‘Amelia’ neemt Dizzy Mizz Lizzy je mee op een reis langs rock, metal, melancholie, gerampestamp, stuwend baswerk, houthakkerdrums, gierende gitaarsolo’s, bombast en als afsluiter de titeltrack, een wonderschoon instrumentaal thema.

Met ‘Alter Echo’ overtreft Dizzy Mizz Lizzy zichzelf op onnavolgbare wijze en levert een groeiplaat af die nu maar eens voor de grote doorbraak moet zorgen. Het moet wel gek lopen wil dit album niet hoog in mijn jaarlijstje eindigen.