Dimmu Borgir, Amorphis & Wolves In The Throne Room – 013 Tilburg – 25 januari 2020
“Drummer Garay en een onzichtbare toetsenist en bassist doen hun ding ook naar behoren, maar de spotlight staat immer op de oudgedienden Shagrath, Silenoz en Galder.”
Dimmu Borgir is een band die graag als co-headliner de wereld rond gaat. Was het in 2018 samen met Kreator tijdens de European Apocalyps tour, nu gaan ze door Europa met Amorphis als gedeelde headliner. Nog steeds te boek staand als black metal band in de meeste publicaties, online en geschreven, is de band dat label wel ontgroeid lijkt me. Inhoudelijk hangt de band nog wel steeds de tegenpool van het christelijke geloof aan, maar muzikaal is de band veel avontuurlijker dan menig andere black metal band. De band ontwikkelde een stijl die zeer geschikt bleek om uitgevoerd te worden samen met een orkest bijvoorbeeld en heeft dat dan ook inmiddels gedocumenteerd middels het album ‘Forces Of The Northern Night’ waarbij het Norwegian Radio Orchestra And Choir als sparringpartner fungeerde. Je kan dus zeggen dat Dimmu Borgir lak heeft gehad aan de geldende rgels van het genre en volledig zijn eigen weg heeft gekozen (en volgens mij heeft ze dat geen windeieren gelegd). Amorphis is eveneens een band die zijn eigen weg is gegaan en zich heeft ontwikkeld van een black metal band tot een band die folklore en metal op ideale wijze heeft weten te combineren. Samen met de Amerikanen van Wolves In The Throne Room (nog wel een echte black metal band, maar ook met een eigen gezicht) wordt een kleine tour door Europa georganiseerd en een strak uitverkochte 013 in Tilburg was getuige van een masterclass in extreme commerciële metal.
28/01/20 I Tekst: Berto I Pics: Hans Lievaart
Wolves In The Throne Room is black metal, maar heeft net zoveel Neurosis als Mayhem door de aderen stromen. Samen met een flinke dosis folklore en een groot sociaal bewustzijn maakt het een band met een vrij unieke sound. Uniek ook is wel dat de set vanavond als voorprogramma uit maar drie songs bestaat, daar de songs van de band vrij lang zijn. ‘Born From The Serpent’s Eye’, ‘Angrboda’ en ‘I Will Lay Down My Bones Among The Rocks And Roots’ (die titel tik ik niet nog een keer) dreunen nog lang na, De band is eigenlijk beter op zijn plek als headliner, met een langere speelduur en ze doen ook enkele shows los van deze tour, zoals Vera in Groningen. Ga ze zien aldaar als je kan.
Amorphis is inmiddels een grote band geworden, zonder echte concessies aan hun sound te doen. De folkloristische achtergrond is alleen een stuk gestroomlijnder geworden en de melodieën slaan aan bij een groot publiek. De band bestaat ook uit muzikanten die de soms best ingewikkelde oud-Finse melodieën uitstekend weten te vertolken en de stem van Tomi Joutsen is enorm lekker om naar te luisteren. Hij is een van de weinige zangers die zowel de grunt als de cleane zang even goed beheersen en dat is een kracht die de band moet koesteren. De laatste albums van de band zijn allemaal even sterk en van het laatste epos ‘Queen Of Time’ worden natuurlijk een aantal nummers gespeeld, waaronder het geweldige ‘The Bee’. Opvallend is dat het publiek zeer gemengd is en er zijn enorm veel ‘oudere’ stelletjes (van middelbare leeftijd, niet bejaard) die ook de tekst van bijvoorbeeld ‘House Of Sleep’ meebrullen. Gesteund door een fanatiek publiek geeft de band alles en wordt het een zeer geslaagd optreden met een prima geluid.
Dimmu Borgir mag dan als co-headliner op de affiche staan, ze stralen uit dat iedereen voor hen is gekomen. Enorm pretentieus, theatraal en soms pompeus, maar vooral zeer muzikaal en professioneel werkt de band zich door de set heen. Al vroeg begint de roep om ‘Mourning Palace’ maar men moet wachten tot het eind van de set om dit nummer te horen. Daarvoor worden er nummers gespeeld die een soort van dwarsdoorsnede zijn van het werk van de band. Gezien de omvang van de catalogus van de band zijn er natuurlijk altijd criticasters die nummers missen, maar met ‘Progenies Of The Great Apocalyps’, The Serpentine Offering’ en ‘Dimmu Borgir’ komen er ook nu klassiekers voorbij. Voorganger van de ceremonie vanavond is natuurlijk Shagrath die als een ware messias de zaken overziet en voordraagt. Gitaristen Silenoz en Galder spelen heel strak, onderwijl hun meest ‘evil’ gezicht trekkend en het publiek vreet het allemaal op. Ook nu worden teksten meegezongen alsof ze van Frans Bauer zijn en de sfeer zit er weer goed in. Het wordt een beetje sneu, voor mij althans, als Shagrath een schedel van een geit omhoog houdt als ware het het kindeke Satan, maar dat hoort er nu eenmaal bij. Drummer Garay en een onzichtbare toetsenist en bassist doen hun ding ook naar behoren, maar de spotlight staat immer op de oudgedienden Shagrath, Silenoz en Galder. Allemaal prima, zolang de band materiaal van deze kwaliteit ook live ten gehore weet te brengen en de massa weet me te krijgen. Hulde aan alle bands deze avond voor het volgen van een eigen pad, een pad dat ook commercieel succes wist te brengen en een volle 013 als resultaat heeft.
Check de onderstaande socials voor meer informatie over Dimmu Borgir.