Het uit Stourbridge, Engeland afkomstige gezelschap Diamond Head werd reeds in 1976 opgericht door gitarist Brian Tatler en bracht, na tussen 1977 en 1979 enkele demo’s opgenomen te hebben, hun debuutplaat ‘Lightning To The Nations’ uit in 1980. Dat album liet duidelijk horen dat Diamond Head een talentvolle band was, maar werd eigenlijk pas gebombardeerd tot echte New Wave Of Heavy Metal klassieker nadat een bandje genaamd Metallica enkele tracks van dit debuut-album coverde voor de ‘Creeping Death’ EP (‘Am I Evil?’) en de ‘Garage Days Revisited’ EP (‘Helpless’). In de begin jaren tachtig was de concurrentie in het Verenigd Koninkrijk dusdanig groot dat Diamond Head na opvolgers ‘Borrowed Time’ (uit 1982) en ‘Canterbury’ (uit 1983) de handdoek in de ring gooide en letterlijk en figuurlijk van het toneel verdween.

Een korte reunie met originele zanger Sean Harris in het begin van de jaren negentig leverde in 1993 de plaat ‘Death And Progress’ op, maar kort daarna hield men het wederom voor gezien. Driemaal is scheepsrecht moet bandleider en gitarist Brian Tatler gedacht hebben, want in 2000 werd de band wederom nieuw leven ingeblazen (eerst met zanger Nick Tart, die later vervangen werk door huidige zanger Rasmus Bom Anderson) en dat heeft tot enkele zeer acceptabele studio-albums geleid. Na het vorig jaar verschenen ‘The Coffin Train’ komt men nu anno 2020 met een opnieuw opgenomen versie van hun debuutplaat ‘Lightning To The Nations’ op de proppen ter ere van het 40-jarige jubileum van dit album, waarop naast de zeven originele nummers een viertal covers te vinden zijn van bands die op de één of andere manier belangrijk zijn geweest voor Diamond Head. Zo zijn er nummers van Judas Priest (‘Sinner’), Led Zeppelin (‘Immigrant Song’), Deep Purple (‘Rat Bat Blue’) en…natuurlijk Metallica (‘No Remorse’) toegevoegd en dat zijn zeker niet de minsten mag ik wel zeggen.

Laten we maar eens met die covers beginnen: die zijn natuurlijk leuk als extra materiaal maar de uitvoeringen van Diamond Head voegen weinig toe aan de originele versies en eigenlijk zijn de nieuwe versies van hun eigen materiaal gewoonweg veel sterker. Judas Priest’s ‘Sinner’ is in mijn beleving dan nog het beste gelukt, maar ‘No Remorse’, hoewel retestrak gespeeld, zonder James Hetfield achter de microfoon is het gewoon net niet en eigenlijk geldt dat ook voor de covers van Led Zeppelin en Deep Purple. Zanger Rasmus Bom Anderson heeft zeker een krachtige en goede stem, maar zijn stemgeluid past gewoon niet echt bij de gekozen covers.

De zeven opnieuw opgenomen nummers van ‘Lightning To The Nations’ zijn wat dat betreft een stuk beter te verteren. Brian Tatler en zijn kompaan op de zes snaren Andy Abberley zorgen er voor dat de riffs een stuk krachtiger klinken dan op het originele album en ook de door Rasmus Bom Anderson verzorgde produktie is een stuk beter dan de originele produktie uit 1980. Natuurlijk had men in originele zanger Sean Harris iemand in huis die met dit materiaal wel goed uit de voeten kon, maar de heer Andersen kwijt zich op deze re-recording ook erg goed van zijn vocale taak. Nummers als ‘The Prince’, ‘Am I’Evil’, ‘It’s Electric’ en ‘Helpless’ zijn natuurlijk tijdloos en de prima nieuwe uitvoeringen zullen dan ook niemand teleurstellen. Jammer dat de vier covers qua niveau enigszins achterblijven bij de nieuwe uitvoeringen van het eigen materiaal, maar dat neemt niet weg dat ‘Lightning To The Nations 2020’ net als het origineel uit 1980 een plaat is die lekker wegluisterd en die vanwege zijn tijdloze karakter mijns inziens het predikaat klassieker zeker verdiend heeft.