In het verleden lieten we ons al eens verleiden om Diabulus In Musica te vergelijken met Therion, vanwege de operazang van jonkvrouw Zuberoa Aznárez, de koren en de weelderige orkestrale arrangementen waarmee eega Gorka Elso hun composities opsmukt. Nu wordt het stilaan tijd om deze vergelijking achter ons te laten. Het Baskische echtpaar heeft genoeg interessante ideeën om op eigen benen te staan, wat zich eveneens doortrekt in de zelfbedruipende opnamen van vijfde album ‘Euphonic Entropy’.

Een thema was niet eens ver van huis te vinden, want hun nieuwe spruit was de belangrijkste inspiratiebron om songs te schrijven. Het levert ons een album vol diversiteit op, levendig en druk, bruisend van energie. Zoveel wordt duidelijk wanneer ‘Race To Equilibrium’ en ‘Nuevo Rumbo’ wel zware riffs hanteren, maar ook veel symfonische lagen en weelderige koren die repliek geven op de zang van Zuberoa. Deze bevindt zich in de middenregionen tijdens het eerste deel van dit album, terwijl ze vanaf ‘On The Edge’ eerder de hogere regionen opzoekt. Eega Gorka plaatst af en toe enkele (soms zeer jachtige) grunts, maar niet in elke song.

De variatie op dit album wordt geïllustreerd in het cabaretachtige jazzy ‘The Misfits’ Swing’. Na de snelle hap ‘In Quest Of Sense’ horen we etnische percussie en fluitjes in ‘Otoi’, een knap nummer dat de folklore in Baskenland vertegenwoordigt en in de moedertaal gezongen wordt. De lieflijk gezongen ballade ‘Blurred Dreams’ is een rustpunt om met de moderne beenharde riffs van ‘On The Edge’ te contrasteren. Speciaal walsachtig ritme in het uitgebreide ‘Our Last Gloomy Dance’ en een ernstige klassieke, orkestrale performance met hoge sopraanzang in afsluiter ‘In The Vortex’ houden ons zeker bij de les. Een temperamentvolle schijf in het symfonische power metalgenre!