Wat een genot als een plaat vanaf het eerste akkoord een feestje is. Een snoeihard begin waar zangeres Jennie geweldig weet te grunten. Dat komt best bijzonder over als je haar iets verderop hoort in wat lijkt op een harde powerballad genaamd ‘Eyes Red Heavy’ of wat meer op het eind in het nummer ‘Sweet Release’. Daar heb dan ook al snel de harde doorsnee van de band te pakken. Van snoeihard tot sterke gevoelige nummers. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Halestorm de band als voorprogramma op tour nam. Ik kan me voorstellen dat dit een uitstekende opwarmer is voor een de band rond Elisabeth Hale. Met voldoende podium ervaring zou zij zelfs aardig nerveus kunnen worden van een dergelijke band. De enige oplossing die je dan hebt is aangeven dat er een dubbele headliner is. Dat een dergelijke tour als spin-off heeft dat je direct erna tien headliner shows mag doen, zegt iets over deze Devilskin.

Een ander tof statement vind ik als journalist dat ze gewoon fysieke cd’s met bio sturen in een tijdperk dat vrijwel alles via watermarked downloads gaat. In de bio durven ze met stoere cijfers te gooien en waar ik meestal in de lach schiet, vind ik het nu best indrukwekkend. In de eerste week van de release van deze plaat waren er maar liefst meer dan 735.000 streams op Spotify. Dan tel je mee. Zou je hieruit mogen concluderen dat deze plaat een dikke vette topper is? Ik vind van wel. Deze uiterst gevarieerde, soms wat duistere, plaat had mij na zes van de twaalf nummers al in euforische stemming. Ook daarna blijft het hoge niveau en valt op dat het geluid van de opnames erg goed is. Ook dat helpt. Het geluid is helder waardoor alle details doorkomen maar tegelijkertijd erg zwaar. Wat een genot dat er weer eens een heel sterk album is uitgebracht waarin duidelijk is dat er bands zijn die metal weten te ontwikkelen en evolueren.