Wacken 2018: Demons & Wizards kondigt terugkeer en tour aan. Wacken 2019: Demons & Wizards speelt op Wacken. 2020, het eerste nieuwe album van Demons & Wizards sinds 2005 komt uit en fans kwijlen als het hondje van Pavlov als erover gesproken wordt. De laatste maanden werd er langzaam maar zeker steeds meer van de sluier weggetrokken en kregen we artwork, de eerste single, en nu mag ik er eindelijk wat over schrijven! Achtergrondinformatie lijkt me overbodig, want het metalwereldje is genoeg in anticipatie gestort voor het nieuwste album van Hansi Kursch en Jon Schaffer. Dus hierbij de review van de nieuwe Demons & Wizards met de in eenvoud krachtige titel ‘III’, naar goed voorbeeld van de klassieke Led Zeppelin platen.

De eerste single van ‘III’ is het duistere ‘Diabolic’, wat een direct vervolg is op ‘Heaven Denies’ van het debuut. Een duister en laag gestemd nummer waarbij het Gojira-achtige intro overgaat op een knettersterke riff van Jon, en direct horen we Hansi in topvorm, het Demons & Wizards gevoel is direct weer helemaal terug! Het is met acht minuten direct een van de langste nummers op de nieuwe plaat, maar het zijn acht minuten puur genieten. In de fantastische videoclip zien we Hansi en Jon trouwens als Satan en Beëlzebub uit de hemel geknikkerd worden, en op de hoes zie je ze aankomen bij het bastion van Lucifer. ‘Invincible’ is dan het opbeurende nummer, de riffs zijn weer puik en het zangwerk vooral in het refrein is subliem. Het is echter snel klaar met het optimisme in de teksten want met ‘Wolves In Winter’ gaan we een agressievere kant op. ‘Final Warning’ is een verrassende, want bij het begin zou je zo aan een ballad kunnen denken, maar met wat interessante tempowisselingen wordt een ommezwaai in sound aangekondigd, en dit is het meest Blind Guardian achtige stuk op het album, die vergelijkingen zullen toch wel getrokken blijven worden.

Met ‘Timeless Spirit’ komen we bij het tweede lange stuk aan, en dit is ongetwijfeld een van de meest fantastische nummers die ik in een lange tijd heb mogen horen en mijn absolute favoriet op het album. Met eerst een ‘Fiddler On The Green’-achtig akoestisch stuk met prachtige zang. De tekst is fenomenaal, de muziek springt van akoestisch naar hardrock naar vol metal, en dan die vocalen! Zei iemand daar Deep Purple? Tranen niet uitgesloten gedurende eerste luisterbeurt, godsamme wat een zanger is die Hansi toch! Het eind werd door Jon omschreven als het “Hotel California stuk”, beluister zelf maar wat hij daarmee bedoelt.

Enigszins bezorgd schrijf ik verder, volgens mij heb ik mijn complete woordenboek aan superlatieven alweer gebruikt en ik moet de helft van de cd nog! ‘Dark Side Of Her Majesty’ heeft opvallend goede koren. Enig zoekwerk wijst uit dat het hier gaat om het Nederlandse PA’dam kamerkoor wat ook mee heeft gewerkt aan albums van onder andere Epica. Dan een wel heel opvallende, Midas Disease brengt een onomwonden ode aan Ac/Dc! Hansi taalt als een echte Bon Scott over tv-predikanten. “You got a demon inside” aan het eind moet wel een van zijn meest agressief gezongen zinnen ooit zijn. Het contrast met de rockerige riffgedreven ‘New Dawn’ is groot. ‘Universal Truth’ is symfonischer uitgevallen dan de meeste andere songs op het album en heeft weer een paar van die pakkende zanglijnen. Met ‘Split’ hebben we de onbetwiste nekkenbreker te pakken, denk nog eens aan ‘Terror Train’ van het tweede album. Afsluiter en langste nummer van het album is de tien minuten durende ‘Children Of Cain’. Dit is een erg verhalend nummer met een dystopisch thema over een religieuze secte waarin de bijbelse moord van Cain op Abel wordt gezien als heilige missie, en een lang verhaal kort, iedereen gaat eraan. Muzikaal zit er een erg goede opbouw in, en het omvat net als ‘Timeless Spirit’ vele stijlen.

Als de laatste akoestische gitaren van ‘Children Of Cain’ zijn uitgestorven, zit je eerst even een minuutje voor jezelf uit te staren om bij te komen. Daarna wil je maar één ding, die cd nog een keer aanzetten! Muzikaal is dit de meest diverse schijf van de drie, hoewel een échte ballad wel ontbreekt opvallend genoeg. Vooral de drie grote nummers zijn domweg fenomenaal en de vijftien jaren wachten zijn direct vergeven. Nu alvast een kandidaat album van het jaar!