In tijden van ongebreidelde agressie door supermachten jegens andere landen bekruipt me toch wel eens het gevoel, nee de angst, dat het leven dat we nu kennen wel eens voorbij kan zijn. Hoewel we hier in Nederland er de directe gevolgen nog niet van hebben meegemaakt, raakte de misdadige Russische inval in Oekraïne me wel degelijk.

Op dat soort momenten heb ik behoefte aan metal, brute metal. En daar is dan, waarschijnlijk toevallig, het nieuwe album van mijn Zweedse vrienden van Demonical. De vorige twee albums vond ik goed te pruimen. Ik heb geen idee of ik destijds ook specifiek behoefte had aan brute metal, maar de albums waren er wel mee gevuld. Geen pijlsnelle metal of hersenloos gebeuk, maar de relatief verfijnde benadering van een tank die bergaf door een grindbak rijdt. U weet wel, het geluid van Just Before Dawn, Revel In Flesh, Graceless en dus ook Demonical.

Op 6 mei 2022 laten ze de volgende bak cement op de wereld los en die heet ‘Mass Destroyer’.  Heel toepasselijke titel gezien het huidige wereldbeeld. Net als de vorige albums is er weer sprake van typisch Zweedse/Duitse death metal; midtempo, lomp, stampend, bruut, maar niet zonder enige verfijning en melodie.  Op dat vlak zal je dan ook niet verrast worden. Op geen enkel vlak eigenlijk, want het geluid van de Zweden is onveranderd.

Maar dit album kan mij minder bekoren dan de vorige albums. Dit album klinkt wat ‘timide’, alsof de woede, het heilige vuur, minder intens brandt. Denk nu vooral niet dat we met een emo-plaatje te doen hebben, want het rost en beukt nog steeds. Ik mis alleen de verfijnde, extra venijnige, woede die de vorige albums wel kenden. En de nummers zijn minder pakkend en meer van hetzelfde. Tempo is grotendeels gelijk over het hele album en de nummers bieden minder luisterplezier, zijn minder onderhoudend. Zo is ‘Cemented in Ire’ feitelijk best een eenzijdige stamper zonder enige herkenningspunten oid. Dat valt natuurlijk het meeste op als er wél heel onderhoudende nummers op een album staan. En gelukkig blijkt dat deze jongens het niet verleerd zijn. Zo hebben we pareltjes als ‘Fallen Mountain’, ‘By Hatred Bound’ en ‘Live Slave’. Deze nummers heb wel dat speciale cachet, herkenbaarheid, variatie, die toegevoegde waarde waardoor ik ze maar op blijf zetten. Ze zijn onderhoudend, stuwend en intimiderend. Dat laatste geldt overigens ook voor de rest van het album, want zacht en lief wordt het nergens.

Maar, als er slechts sprake is van 3 van de 8 nummers die echt heel erg de moeite waard zijn is dat natuurlijk aan de lage kant. De overige nummers zijn best genietbaar, maar ik kan prima zonder.

Verder is het geluid van het album erg goed, is de grunt eentonig, maar grof, goed en smerig.

Alles bij elkaar opgeteld komt ondergetekende op onderstaande score. Nu hopen dat het vuur weer een beetje wordt opgestookt voor het volgende album.