Deathless Legacy is een band die mij met korte tussenpozen bestookt met nieuwe volwaardige langspelers. Er zat vaak nog geen jaar tussen, maar sinds januari 2018, toen het magistrale ‘Rituals Of Black Magic’ werd uitgebracht, bleef het verdacht stil. Die plaat viel trouwens te categoriseren in het horror metal spectrum, en één van de meest opvallende nummers op die schijf was ‘Vigor Mortis’, waarin zangeres Steva iets meer van zichzelf mocht laten zien (en dan bedoel ik niet haar prachtige uiterlijk). Ze verdiende met deze performance wat mij betreft een standbeeld en werd voor mij een van de groten der aarde.

‘Rituals Of Black Magic’ was een grote stap vooruit. Iets meer melodie in plaats van vol gas en Steva die de luisteraars werkelijk betoverde. Dolblij was ik dan ook dat de nieuwe plaat zich aandiende,maar tot mijn grote verbazing bevat deze plaat slechts één nummer. Deze duurt dan wel weer van ruim 24 minuten lang en wordt vergezeld van een bijbehorende videoclip. Ik heb sterk het idee dat hier wordt afgetast of de plaat door mag gaan met een ingezette gedaantewisseling. Een gedaantewisseling die bijna net zo ingrijpend lijkt als een geslachtsverandering.

Alles wat je niet van de band gewoon bent komt hier voorbij: van rock opera, via symfonische rock en verhalende metal naar extreme horror metal waar alles gepositioneerd wordt rondom deze fantastische zangeres. Het is voor mij haast te bizar om te geloven wat hier gebeurd, een band die groots blijkt in een extreem genre weet een indrukwekkende compositie neer te zetten met heel veel verschillende stijlen. En nergens, maar dan ook nergens een zwak moment! Hoe je dat 24 minuten vol weet te houden is onbegrijpelijk. Elk instrument klopt qua klankkleur en stijl ook precies met het genre wat op dat moment voorbij komt. Hoe doe je dat? Deze muzikanten zijn indrukwekkend. Maar hoe goed ze ook zijn, weer steelt Steva de show. Vier platen lang wist Steva te bewijzen dat ze bizar goed was. Maar hoe beschrijf je daar de overtreffende trap van? Ik lees de laatste jaren steeds meer dat metal het verwijt krijgt dat het te weinig vernieuwend is. Misschien moeten dat soort critici eens naar deze plaat luisteren.