Het vergt niet eens veel fantasie om voor je te zien hoe de Franse band Deathbell zich van 2018 tot 2021 terugtrekt in de Pyreneeën en daar eindeloos sleutelt en schaaft aan de zes songs die uiteindelijk in één sessie in april 2021 worden opgenomen en nu zijn te beluisteren op ‘A Nocturnal Crossing’, het tweede album van deze occulte doomrockers. Of het werkelijk zo gegaan is of dat het slechts een door Deathbell gedroomde waarheid is, wie zal het zeggen. Het verhaal is in ieder geval dusdanig mooi dat het waar moet zijn, zelfs als het gelogen is. ‘A Nocturnal Crossing’ is een meeslepende, hypnotiserende trip naar een duistere en tegelijkertijd mysterieus mooie wereld op de vleugels van de melancholieke alt van zangeres Lauren Gaynor, wiens galmende donkerbruine stem zonder twijfel de hoofdrol speelt op dit album.

Begeleid door soms vernuftig om elkaar heen cirkelende classic doom metal gitaarriffs van het duo Bastien Commelongue en Frederic Bolzan die niet alleen – zoals het hoort – gruizig en laaggestemd zijn maar soms ook gedrenkt worden in een dikke laag fuzz, is het alsof de hoogtijdagen van bands als Candlemass en Trouble niet al meer dan dertig jaar achter ons liggen. Het grote verschil is en blijft het fraaie stemgeluid van Gaynor, die ook nog eens als extra troef een indrukwekkend moppie gothic orgelspel uit de mouw schudt. Het zorgt in nummers als ‘The Ladder’ voor een bijna spookachtig melancholiek geluid. Tel daarbij op de Lovecraftiaanse gothic thematiek, een mix van middeleeuwse ridderverhalen en negentiende eeuwse horror, die overheerst op het album en het plaatje is compleet.

Echt vernieuwend is het niet per se wat Deathbell op ‘A Nocturnal Crossing’ laat horen. De hokjesfetishisten die metalheads nu eenmaal zijn hanteren al jaren het etiket Female Fronted Occult (Doom) Rock voor dit soort muziek. Heel veel anders dan wat bands als Jex Thoth en Blood Ceremony jaren geleden al deden is de muziek van Deathbell niet. Zelfs een vergelijking met Neerlands trots The Gathering, in hun periode voordat ze de metal grotendeels loslieten ten faveure van de progressief-alternatieve shoegazing, is niet eens zo gek. Lauren is alleen geen Anneke, al geloof ik niet dat ze daartoe een poging doet. Daarmee is allerminst gezegd dat dit geen fijne plaat is. Integendeel, Deathbell brengt een lekker tegendraadse herhalingsoefening die verrassend goed klinkt en waarbij – in tegenstelling tot wat helaas gebruikelijk is in het occulte doom gebeuren – gezorgd is voor echt goede songs. ‘A Nocturnal Crossing’ wordt uitgebracht door het Finse Svart Records. Het blijft wonderlijk hoe dit label er telkens weer in slaagt om vanuit alle hoeken van Europa bijzondere bands te strikken. Deathbell is een geslaagde nieuwe aanwinst.