Lords of Metal
Arrow Lords of Metal
Dark Rites – The Dark Hymns
Brutal Records
Release datum: 11 september 2020
“De plaat als geheel kan meer in dezelfde categorie worden geplaatst als een orkest als Arch Enemy of Lamb Of God. Het niveau van voornoemde groepen wordt overigens nergens gehaald.”
6.8/10
Erik Boter I 27 augustus 2020

‘The Dark Hymns’ is het derde album van het Amerikaans/Engels/Canadese death metal trio Dark Rites. De band bestaat nog maar vier jaar, dus productief zijn deze mannen zeker. Voor dit nieuwe album werd oudgediende zanger Oskar Asfjäll vervangen door Kole ‘Blooded’ Cook. Of er veel verschil is tussen de twee vocalisten weet ik niet omdat ik de eerste twee albums van de band niet ken. De brulstem van Cook past evenwel prima bij de muziek die door zijn twee collega’s Randy Kaciak (drums) en Wojtek Widuch (gitaar, bas) op de band is geknald.

Op dit album wisselen hele snelle en wat tragere tracks elkaar af. Ik moet zeggen dat de nummers die in tempo iets rustiger zijn mij beter bevallen dan de hele snelle. De band komt in de tragere stukken veel doordachter over. De riffs liggen prettiger in het gehoor en swingen meer, de afwisseling in die nummers komt ook veel beter over. Een voorbeeld is het nummer ‘Scars’. In het nummer ‘Serena’ worden hele snelle passages juist weer afgewisseld met meer swingende stukken. Het maakt het een spannende track die je als luisteraar steeds weer op het verkeerde been zet (bij de eerste luisterbeurt althans). De laatste track, ‘The Great Halcyon Wars’, vind ik het lekkerste nummer van de plaat. Heel ver weg zijn hier (in het gitaarwerk) zelfs de door de band zelf aangegeven invloeden Iron Maiden en Judas Priest te horen. Je moet dan wel heel goed luisteren, hoor.

De plaat als geheel kan meer in dezelfde categorie worden geplaatst als een orkest als Arch Enemy of Lamb Of God. Het niveau van voornoemde groepen wordt overigens nergens gehaald. Ook niet als het gaat om de productie en mix, want die zijn matig te noemen. Een smerige sound hoort bij dit soort muziek, maar dat is wat anders dan een matige sound. De drums staan bovendien heel ver achter in de mix; meer aandacht daarvoor (Randy Kaciak is een prima trommelaar) had het geluid echt een stuk voller gemaakt. Met een hoes die zomaar van het nieuwe Ghost album had kunnen zijn scoort het intercontinentale trio wel een voldoende.