Als je Marta Gabriel één ding moet toeschrijven is het wel doorzettingsvermogen. Eind 2018 bleken gedonder om een foto van Arch Enemy en een daaropvolgend sterk staaltje fake news vanuit het management van die band de doodsteek voor Marta’s bedrijf Thunderball Clothing. Honderden stoere keyboard warriors (lees: zielige klapmongolen) meenden voor eigen rechter te moeten spelen en de vele veelal anonieme bedreigingen en verwensingen die volgden noopte Marta om haar bedrijfje de nek op te draaien. Desondanks lag er eind 2019 toch weer een nieuw album van Marta’s band Crystal Viper in de schappen, en dat is slechts twee jaar na ‘Queen Of The Witches’! Zonder naar het album te luisteren voel ik alweer diep respect voor deze metal lady, nu maar eens luisteren!

Na de prelude is het ’Still Alive’ wat de plaat opent, hoe toepasselijk ook! De band is direct weer herkenbaar met de stem van Marta, maar toch hoor ik iets nieuws. Dit is meer melodisch dan het voorgaande werk, dit blijkt een rode draad door het album. Het ijzersterke ‘Crystal Sphere’ heeft ook deze vibe. Het geluid is duisterder, dieper, de ellende van een jaar geleden lijkt toch wat sporen te hebben nagelaten in de songwriting. Desondanks lijkt de band nog altijd te vertrouwen op de kracht van eenvoud. De muziek is erg gestuurd op de riffs, veelal uptempo en de nummers zijn kort en bondig, live zullen ook deze nummers dus ook vast prima tussen het oudere materiaal passen. ‘Neverending Fire’ neemt het gas wat terug, en hier is ook duidelijk de verduistering toegeslagen wanneer je het vergelijkt met de semiballad van het vorige album ‘When The Sun Goes Down’. ‘One Question’ is een verrassende telg. Lekker chaotische riffs en alles hard en snel, klinkt het als de oudste Helloween. Met ‘Tears Of Arizona’ sluit het album met een ballad die me dan weer wat minder doet, dit klinkt me een beetje teveel als de nieuwe Battle Beast.

‘Tales Of Fire And Ice’ is aan de ene kant een typisch Crystal Viper album met veel eenvoudige uptempo songs met grote live potentie. Aan de andere kant is het album duisterder en vooral melodischer uitgevallen dan de voorgangers. ‘Tales Of Fire And Ice’ voelt qua stijl nieuw en verfrissend aan, terwijl de identiteit van de band onmiskenbaar behouden blijft. Een mooie toevoeging aan het al rijke oeuvre van de Poolse band!