Het nadeel van metal packages is vaak dat de eerste band van de avond op een bizar vroeg tijdstip geprogrammeerd staat. Een normaal mens met een normale baan redt het dan niet om op tijd bij een zo’n optreden te zijn. Dus tot mijn spijt moet ik hier bekennen dat ik de Franse band Naraka moest missen. Van andere bezoekers begreep ik dat de band een soort mix speelt van death –en black metal, die strak wordt neergezet maar die verder niet heel erg tot de verbeelding spreekt. Waarvan akte.

Gelukkig was ik wel op tijd voor het eveneens Franse Alcest. De band maakte een geweldige indruk tijdens de laatste editie van Graspop. Tijdens tropische temperaturen in de grote tent steeg de band toen tot grote hoogte. Het geluid was in Dessel erg goed verzorgd; ik was dan ook erg benieuwd hoe de band zou klinken in een zaal setting. Qua aankleding was het vrij sober: een grote backdrop met daarop de (prachtige) hoes van het laatste album ‘Spiritual Instinct’ en de backline vrij dicht op elkaar gezet, waardoor de bandleden dus ook dichtbij elkaar kwamen te staan. Dat zorgt voor een bepaalde intimiteit die past bij de zweverige muziek die de Franse band produceert. Er wordt afgetrapt met de openingstrack van het laatste album, het fraaie ‘Les Jardins de Minuit’ en direct valt op dat het geluid kraakhelder is. Het zijn vooral de gitaren van bandleider Neige (Stephane Paut) en zijn live kompaan Pierre Corson die fabuleus mooi klinken. Van de zang hoeft Alcest het niet te hebben want de ‘praatzang’ van Neige is niet echt je van het. Alcest probeert vooral een bepaalde sfeer te creeren met breed uitwaaierende gitaren in lange instrumentale stukken zoals in songs als ‘Protection’ en ‘Sapphire’. Helaas blijkt dat een groot deel van het publiek niet echt geïnteresseerd te zijn in de muziek van de Fransen want op de plek waar ik sta is het weer de Dutch disease die hoogtij viert. Om gek van te worden dat geleuter van veel mensen tijdens concerten. De mannen op het podium blijven echter onverstoord hun shoegaze muziek spelen en dat verdient respect. De combinatie met Cradle of Filth is ook best gewaagd en achteraf gezien dus ook niet echt een gelukkige keuze; de Cradle fans blijken niet echt open te staan voor avontuurlijke black metal. Alcest sluit de set af met het machtig mooie, erg lange ‘Delifrance’ waarin de gitaren opnieuw een hoofdrol opeisen.

Na een korte ombouwpauze is het vervolgens tijd voor de band waar het gros van de mensen voor is gekomen: Cradle Of Filth. Na het machtige intro ‘The Fate Of The World On Our Shoulders’ trapt de band af met ‘Existential Terror’, eveneens de openingstrack van het laatste studioalbum ‘Existence Is Futile’. Direct valt op dat het geluid nogal vreemd de zaal wordt in geslingerd: de zang (of wat daar voor door mag gaan) staat knetterhard in de mix, wat maakt dat de gitaren van Donny Burbage en Marek Smerda (oftewel Ashok) niet of nauwelijks te horen zijn. Dat is niet bepaald een voordeel bij een metal band. Je ziet de twee mannen zo nu en dan vreselijk tekeer gaan op hun snaren, maar het geluid wat daar bij hoort blijft helaas grotendeels achterwege. Dat blijkt een euvel dat gedurende het concert ook niet verandert. Het is duidelijk dat de hele productie (zowel het licht als het geluid) draait om één man, onze kleine man, Dani Filth. Hij staat te zingen op een podiumdeel waardoor het nog enigszins lijkt dat hij van dezelfde afmeting is als de andere heren en dame (de onlangs toegetreden Zoë Marie Federoff) op het podium.

Als je de man hoort zingen kun je een glimlach niet onderdrukken: hij reigt de ene ijzige gil aan de andere en verandert zijn stem van vrij laag en stoer tot een schreeuwende geit (en alles wat er tussen zit). In de lagere regionen is hij op zijn best en dan doet hij nog het meest denken aan Martin Walkyier, maar helaas gaat hij (te) vaak de hoogte in en dan klinkt het nergens naar. Er gaat ook nogal wat mis bij de pyro-elementen op het podium: de showelementen aan de rechterkant van het podium – gezien vanuit de zaal – haperen continu wat maakt dat een en ander wat knullig overkomt. Natuurlijk zijn songs als ‘Summer Dying Fast’ en ‘Nymphetamine Fix’ nog steeds erg vet, maar het ontbreken van knalharde gitaren maakt dat de songs niet geheel tot hun recht komen. Echt veel contact maakt Dani niet met de zaal; voor hem lijkt deze avond just another day at the office. De band heeft het beste overduidelijk tot het laatst bewaard want ‘Gilded Cunt’ is met afstand het vetste nummer van deze avond terwijl afsluiter ‘Her Ghost In The Fog’ er ook mag zijn.