Hij is een bezige baas, Corey Taylor. Tussen zijn werk voor Slipknot en Stone Sour door, wist de volgeprikte Iowaan tijd vrij te maken voor een tweede solo album na ‘CMFT’ uit 2020. Op de nieuwe plaat zijn naast Corey (zang, gitaar, mandoline, toetsen) verder gitaristen Zach Throne en Christian Martucci, Dustin Robert (drums) en Eliot Lorango (bas) te horen.

Het korte, door een mandolineriff (!) gedomineerde ‘The Box’ opent ‘CMF2’ nog erg rustig maar bijzonder mooi. Het nummer doet we wat denken aan het akoestische werk van een band als Pain of Salvation. ‘Post Traumatic Blues’ doet zijn naam daarna wel meteen eer aan. Taylor zet op dit nummer (in de refreinen althans) zijn schreeuwstem op maar in de refreinen horen we juist weer de melodieuze variant (meerstemmig zelfs, wat klinkt dat lekker!) van zijn stembanden. Fijne hardrock van de bovenste  plank met voorzien van lekker gitaarwerk.

‘Talk Sick’ (of ‘Toxic’) werd al als lead-off track uitgebracht en is wat radiovriendelijker. Het maakt duidelijk wat een veelzijdig artiest Corey Taylor is. Want hoewel ik het vergelijk met Slipknot en Stone Sour absoluut niet wil maken, maakt een nummer als ‘Talk Sick’ wel duidelijk dat je met deze man alle kante op kan. Waar ik maar mee wil zeggen dat je als niet-Slipknot fan (zoals ikzelf) prima een fan van Corey Taylor (zoals ikzelf) kan zijn. ‘Breath Of Fresh Smoke’ is een wonderschone akoestische ballade met een geweldige tekst. In de gitaarsolo klinkt een heel klein beetje Queen (Brian May) door. Op de radio ermee, een geheide hit.

‘We Are The Best’ getuigd van enige zelfoverschatting, want ik vind deze meezinger juist één van de mindere tracks op dit album. Door de koortjes in het refrein gaat ‘Starmate’ wat mij betreft ook een klein beetje richting pretpunk. Daar staan gelukkig weer hele prettige nummers tegenover: ‘Sorry Me’ is een heel klein gehouden akoestisch liedje (dat is het ook echt, een liedje) en afsluiters ‘All I Want Is Hate’ en ‘Dead Flies’ zijn juist weer wat steviger. ‘Punchline’ is na een aantal luisterbeurten uitgegroeid tot mijn favoriete track.

Ondanks het in mijn ogen foeilelijke hoesontwerp (waar vast wel een mooi verhaal achter zit) is ‘CMF2’ wel een album dat in mijn collectie zal gaan opduiken. Het is vooral een enorm afwisselend album geworden dat andere kanten van Corey Taylor laat horen dan je in eerste instantie zou verwachten. Taylor heeft mij daarmee in ieder geval positief verrast, alhoewel; de man heeft veel meegemaakt en die levenservaring is terug te horen in zijn songs. Ik denk dat ‘CMF2’ daarom zo oprecht overkomt.