Begin vorig jaar nog kwam Coilguns met hun tweede album op de proppen. Anderhalf jaar later zijn ze alweer klaar met hun derde opus: ‘Watchwinders’. Een album dat binnen een maand geschreven en opgenomen is en de urgentie die hiermee gepaard gaat is duidelijk hoorbaar: deze nummers moesten gespeeld worden. Een bijkomend voordeel van op deze manier opnemen is dat het geluid dynamisch en oprecht klinkt.

Coilguns stapt aan één kant niet ver af van wat ze op ‘Millenials’ deden. Ze brengen ons een ruige vorm van metal die je snel en hard om de oren slaat, zoals hardcore dat kan doen, met de riffing en de breaks die we vanuit metalcore kennen. Ook op dit album horen we de angstaanjagende, hartverscheurende vocalen van Louis Jucker en het was mooi genoeg geweest als ze het hierbij hadden gelaten en een ‘Millenials 2’ hadden gemaakt. Maar Coilguns streeft naar vooruitgang en wijken aan de andere kant dus wel degelijk af van hun vorige plaat. Dit doen ze door hun geluid minder vol te maken, meer stripped to the bone, en dat in combinatie met de post metal invloeden zorgt er voor dat ‘Watchwinders’ nog beter de leegte en de karigheid van alles waar wij dagelijks mee te maken hebben overbrengt dan dat het vorige album deed.

Die invloeden komen vooral tevoorschijn als afstandelijke, hypnotiserende gitaarpartijen en omdat Jucker naast zijn doortastende schreeuwen dit keer ook cleane, bijna gesproken passages gebruikt, die hier en daar hevig worden herhaald, ontstaan er stukken die aanvoelen als een soort mantra. Ik kan niet ontkomen aan het geweldig onheilspellende gevoel dat dit album mij geeft. Coilguns laat op ‘Watchwinders’ een ontwikkeling horen van waar ze de vorige keer zijn gebleven en dat is fantastisch. Een band die hun eigen geluid handhaaft maar ballen genoeg heeft om zichzelf te dwingen om niet stil te blijven staan.