John-Robert Conners: “We gebruiken zoveel twists en draaien en het is moeilijk om de band in zijn geheel ergens onder te brengen. Soms is het heavy metal en dan terug helemaal iets ander“
Het Amerikaanse Cave In heeft al zo een lange geschiedenis achter de rug dat ze door heel wat mensen de stempel legendarisch gekregen hebben. In 2018 volgde er echter een dieptepunt toen zanger/bassist Caleb Scofield overleed ten gevolge van een verkeersongeval. In de figuur van Nate Newton (Converge) werd een waardige vervanger gevonden en tien jaar na het laatste album brengt Cave In een nieuw album al: ‘Heavy Pendulum’. Het album duurt maar liefst zeventig minuten maar verveelt geen seconde. Ik kreeg de kans om met gitarist/zanger Stephen Brodsky en drummer John-Robert Conners te spreken, twee enorm vriendelijke gasten die nog steeds met beide voeten op de grond staan.
Koen de Waele Ι 15 mei 2022
Om eerlijk te zijn, ik kende de naam Cave In wel maar de muziek kende ik niet zo goed. ‘Heavy Pendulum’ is dus mijn eerste echte kennismaking en ik ben nog steeds onder de indruk. Ondanks een speelduur van zeventig minuten, blijft het boeiend. Wat was de motivatie voor jullie om te beginnen aan een nieuw album?
Stephen (S): Allereerst was er de motivatie. Het was al meer dan tien jaar geleden. Ondertussen was er zoveel veranderd en de band had heel wat te zeggen. Tijdens de pandemie, was er tijd genoeg om me te concentreren op het schrijven van muziek. Ik had daarbovenop al lang niet meer gevoeld maar er was niets anders te doen. We hadden dus allen zin om een nieuw album te schrijven en een volgende stap te zetten om iets fris en recreatief te maken. En dan hadden we Nate Newton nieuw in de band. Met hem aan boord was dat het perfecte tijdstip om iets nieuws te doen.
Zit er in het nieuwe materiaal nog iets van Caleb of is dit het eerste album dat helemaal zonder hem werd geschreven?
S: Er was een notitieboekje met fragmenten van tekst en muziek dat hij nog liggen had. Zijn vrouw gaf het na zijn overlijden aan mij en vroeg of ik er iets met kon doen. Er werden stukken van de tekst gebruikt die bij de muziek pasten. Nate schreef het nummer ‘Amaranthine’ wat op zich al een tof nummer is. Het was het eerste nummer dat hij schreef voor de band en hij heeft dat gecombineerd met zinnen die Caleb genoteerd had.
Je hebt Kurt Ballou van Converge als producer, Nate Newton als nieuwe bassist van Converge en Stephen heeft zelf ook nog eventjes als stand-in bij Converge gespeeld. Waren jullie niet bang dat er wat teveel Converge invloeden in zouden sluipen?
S: Haha, goed punt hoor. Ik weet het niet. We hebben al zoveel invloeden van Converge sinds we als band startten. We hebben het niet gezocht maar onbewust zullen er wel wat in zitten.
John-Robert Conners (J): We zaten samen in een kamer te schrijven. Het was op zich al leuk om terug iets samen te doen. Nate heeft gelijkende muziekinvloeden en we houden van dezelfde muziek. We speelden ook al vroeger in dezelfde projecten. Nate had wel degelijk een grote invloed op het schrijfproces van dit album. Hij stak er zelfs wat kwaliteitscontrole in. De rest van ons zit al zolang in de band en we denken hetzelfde. Hij had een andere invloed. Hij was al lang fan en hij had er een goed zicht op.
Het album bulkt van diversiteit en variatie. Het lijkt wel de hele geschiedenis van Cave In te bevatten. Van jullie metalcoretijd in het begin tot de meer rock georiënteerde periode op het einde.
S: We probeerden er alles in te steken met alle mogelijke creatieve ideeën. We wilden elk nummer op zijn hoogste niveau brengen. We zochten een overzicht van alles, van het dynamische, van hoogten en laagten en zo gingen we op zoek naar alle aspecten van de band. Niet dat we al onze voorgaande platen beluisterden en er stukken uit wilden gebruiken. Met ons viertjes zochten we vanalles uit. Er zitten heel wat stijlen van vroeger in de plaat maar dat is niet bewust. Het is eerder een natuurlijk gevonden iets.
Ik hoorde in de nummers ‘Nightmare Eyes’ en Waiting For Love’ wat van die jaren zeventig doom metal riffs. Wie van jullie is daar fan van?
S: We zijn kinderen uit de jaren zeventig. Dat kunnen we niet verhelpen.
J: Ik ben opgegroeid met de platen van mijn ouders. Dat waren die rockplaten uit de jaren zeventig zoals Pink Floyd. Zelf heb ik dan later Black Sabbath ontdekt. Het maakt deel uit van mijn DNA.
Het is misschien een rare vraag maar mijn magazine werkt met genres die we aan elk band moeten geven. Bij Cave In is dat onmogelijk. Hoe zou je jezelf omschrijven?
J: Ik beschrijf het als heavy space rock. We gebruiken zoveel twists en draaien en het is moeilijk om de band in zijn geheel ergens onder te brengen. Soms is het heavy metal en dan terug helemaal iets anders.
Ik ken de letterlijke betekenis van een heavy pendulum maar hoe kan ik dat in de context van dit album zien?
S: Het leven is zoals een slinger. Hoe meer je leeft, hoe meer ervaringen je opdoet. En hoe meer ervaringen je op doet, hoe meer de slinger rondzwaait. Het is een symbool van niet noodzakelijke dingen en om geen schrik te hebben van wat het leven te bieden heeft. Het kan zwaaien naar goede dingen maar ook naar slechte dingen. Je moet blijven geloven in dat natuurlijke slingeren van het pendulum. Het is zoals een interessant concept om teksten te schrijven.
Afsluiter ‘Wavering Angel’ is een nummer met een speelduur van twaalf minuten. Hoe wordt zoiets gemaakt?
J: Dat was een kort nummer toen we er aan begonnen. Het was ook het laatste nummer waar we aan werkten. Nate had nog wat ideeën om er meer drum en baslijnen aan toe te voegen zodat de riff nog beter was. Het nummer was zo goed als af maar de laatste nacht van het schrijfproces stelde Nate voor om er nog zaken aan toe te voegen en die kleine suggestie groeide uit tot iets veel groter. Zo bleven er maar zaken aan toegevoegd worden en ineens zaten we aan twaalf minuten. Gezien het de afsluiter is, past het wel.
Is een album met een speelduur van zeventig minuten geen uitdaging? Ik merk aan mijn twee kinderen van twaalf en vijftien jaar dat die helemaal niet meer geïnteresseerd zijn in lange nummers maar enkel muziek beluisteren via Spotify en YouTube en na enkele minuten al overgaan naar het volgende nummer. Gaat dat zijn invloed hebben op muziek binnen tien jaar?
S: Ja hoor. Veel artiesten en groepen maken complete albums maar heel wat van die artiesten brengen ook maar één single uit en dan hoor je niets meer van die artiest. Ik heb ook twee kinderen en die denken hetzelfde: meer skippen enz. Wij groeiden echter op met conceptalbums en dat is iets waar ik van hou. De nummers kunnen individueel gebracht worden. Het zat ook in onze gedachte om iets van die lengte te brengen.
Dus eigenlijk is onze generatie de laatste die zal luisteren naar een compleet album?
S: Als iemand iets ontdekt en er echt van houdt, zal hij er meer van willen ontdekken en te weten komen dat er een compleet album is. Ik durf ook wel eens een nummer overslaan maar hou toch meer van mensen die willen ontdekken.
Dit is ook het eerste album bij Relapse Records. Waarom die verandering?
J: We werken verschillende jaren met Hydra Head Records en we werkten ook met RCA records wat een heel groot label is. We brachten daar één album uit maar dat was een slechte ervaring. Zo kwamen we terug bij Hydra terecht maar na vijf jaar stopten ze ermee. Alle masteropnames gaven ze wel terug aan de artiesten. Dus zijn we nog steeds eigenaar van onze eigen muziek. Afgezien dat ene album dat we bij RCA uitbrachten. Er zijn wel bands die hun eigen label hebben maar dat interesseert ons niet. Relapse kwam als eerste bij ons aankloppen, één van hun marketing mensen werkte mee aan ons laatste album. We zaten in het proces om een nieuw label te zoeken en kozen voor Relapse. We bestaan vijfentwintig jaar en zitten bij een goed label. Kijk maar naar de band Death. Relapse bracht daar een heel mooi pakket van uit. Dat en de interesse in een nieuwe Cave In plaat, haalden ons over om bij hun te tekenen.
Jullie debuut wordt vijfentwintig jaar. Dacht je destijds al dat je zolang zou kunnen bestaan als band?
J: Ik had dit nooit gedacht. Al onze favoriete bands zijn al zolang samen zoals Rush. We groeiden samen op en zaten samen in het middelbaar onderwijs. Wat wij hebben is meer dan enkel vriendschap. Het helpt wel dat we zo een sterke vriendschapsband hebben. De hoogtes en laagtes als individu maakten we samen mee. Er waren wel eens wat problemen en groeipijnen maar dat is allemaal opgelost en voorbij.
Ooit tourden jullie met Muse en Foo Fighters en stonden jullie zelfs op het podium in Wembley Station. Wat ging er door jullie heen als je op zo een groot podium stapte?
J: We werkten heel hard en die plaats was wel terecht maar het was zo een gekke tijd. We tekenden bij een belangrijk label. De twee jaar tussen dat tekenen en het tijdstip dat onze plaat uitkwam, noemen we wel eens de huwelijksperiode. Toen onze plaat uitkwam, was ze helaas niet zo populair.
We wisten dat we moesten blijven touren en interviews geven zodat het label zou zien dat we er echt voor gaan. We probeerden ‘onze reet te redden’ zoals ze zeggen. De samenwerking met de Foo Fighters was tijdens die periode. In het V.K. waren we de enige support band en dat waren shows van minstens tienduizend mensen. Dat was een enorm leuke tijd. De periode met Muse was minder leuk want onze plaat was juist uit en RCA stond niet zo sterk in Europa. Die werkten daar met verschillende firma’s. De steun van RCA minderde en de radio bleef ons negeren. Het was een periode van vooral laagtes maar wat we onthouden hebben is dat er nu nog steeds fans zijn die naar ons komen en zeggen dat hun eerste Cave In show degene was die we met Muse of Foo Fighters speelden dus uiteindelijk werd het wel een win-win situatie.
Wat staat er nu op de planning? Komt er nog een tour, eventueel in Europa?
J: We zijn er mee bezig maar mogen nog niets kenbaar maken. Het grote probleem is dat al de beperkingen zijn opgeheven en daardoor zijn al die bands die niets konden doen enorm hongerig.
Er is dus een tekort aan zalen, bussen en crew. De fans zijn het niet beu maar de capaciteit is te klein voor mensen die willen optreden. Binnenkort lichten we een tipje van de sluiter en komt er nieuws waar en wanneer we zullen spelen. België en Nederland zijn zeker voorzien.
