Carl Dixon is een Canadese zanger en songwriter die in de jaren tachtig (1982-1985) een beetje mocht ruiken aan mogelijke faam met de melodieuze rockband Coney Hatch. Een gebrek aan daadwerkelijk succes deed hem besluiten teleurgesteld de handdoek te gooien. Hierna was Dixon actief in de bands April Wine en The Guess Who. Na een ernstig auto ongeluk in Australië leek 2008 zijn laatste levensjaar te worden. De hemelpoort bleef gelukkig nog even gesloten voor hem, en tegen alle natuurwetten in herstelde hij zo goed en zo kwaad als mogelijk. Nu presenteert hij zich, niet vies van enige zelfspot, als ‘A Man of Titanium, Rock and Soul’. Naast zijn muzikale carrière kreeg hij ook naamsbekendheid als motivational speaker.

Na een aantal soloplaten te hebben uitgebracht (waaronder een raszuiver country album vorig jaar) en een comeback album met Coney Hatch in 2013, komt hij nu met zijn solo plaat ‘Unbroken’. Op dit album heeft Dixon intensief samengewerkt met gitarist Robby Boebel (Frontline, Phantom V). Een andere Canadese veteraan, naast Dixon zelf, op ‘Unbroken’ is drummer Mark Santer (Santers). Muzikaal gezien grijpt Dixon terug naar de melodieuze rock zoals hij die ook met Coney Hatch maakte. Het mag gezegd worden; ‘Unbroken’ is een goed album geworden. Qua zang, composities en uitvoering overtuigt het volledig. Of het nu de vlotte, slim gearrangeerde opener ‘Can’t Love A Memory’ is of de mooi gedragen ballad ‘All My Love And Hopes For You’, Dixon maakt indruk. Waar normaal gesproken op ieder album wel een wat minder moment gevonden kan worden, zijn deze elf songs allemaal sterk en een plezier om naar te luisteren. Hopelijk krijgt Dixon hiermee wat meer erkenning en wat succes door middel van dit album, het is hem gegund.