Als je ons archief doorspit, dan vind je een drietal recensies over oudere releases van Cardiac Arrest. De gemeenschappelijke deler in al die recensies is dat de muziek van deze band niet bijzonder te noemen is. ‘The Day That Death Prevailed’ is het zevende album van het gezelschap uit Chicago. Helaas moet ik ook deze keer concluderen dat de middenmoot weer niet ontstegen wordt. Daarmee declasseer ik dit album van dit viertal allerminst. Voor de doorgewinterde death metalfanaat valt er genoeg te genieten. Je moet alleen de lat niet al te hoog leggen.

In een krappe 32 minuten krijg je negen nummers voor je kiezen die bol staan van de clichés. Ja, de band kan spelen. Ja, ze schrijven songs die prettig in het gehoor liggen. En ja, dit is fucking death metal. Maar, je ontkomt niet aan de gedachte dat je dit allemaal al eens gehoord hebt. De riffs zijn gewoon zo herkenbaar dat je niet anders kunt concluderen dat het een gevalletje dertien in een dozijn is. Over het algemeen speelt de band in een hoog tempo. Waar gas wordt teruggenomen hoor je bijvoorbeeld een duidelijk invloed van Autopsy, maar ook in de snelle stukken hoor je gewoon dat er weinig originaliteit wordt geboden. Daar is op zich helemaal niets mis mee. Ik kom regelmatig albums tegen waar nul komma nul originaliteit is terug te vinden, maar die toch gaaf klinken. Vanuit dat oogpunt zou je dit album van dit viertal ook als zodanig moeten kunnen beschouwen. Toch wringt er iets en dat is puur smaak gerelateerd. Daar valt verder weinig aan te verklaren. Bij mij gaat de muziek van Cardiac Arrest het ene oor in en het andere uit. Om nog maar een cliché uit mijn mouw te toveren: ik word er niet warm of koud van. Helaas voor deze Amerikanen, maar dit is een album dat in mijn collectie slechts stof staat te vangen. Ik adviseer dus om eerst goed te luisteren. Rest mij nog te melden dat in september een editie op vinyl verschijnt via Boris Records.