Burning Q 2024 in Freissenbüttel, Duitsland, 26 en 27 juli 2024
“We hadden naar alle eerlijkheid een nogal primitief en houtje-touwtje festival verwacht, maar damn, wat hadden ze de zaken hier goed voor elkaar! “
In de zomer kan je tegenwoordig elk weekend naar een dik metalfestival. Wat hebben we tegenwoordig allemaal? Summerbreeze, Dong, Alcatraz, Graspop, Party-San, Brutal Assault, Metaldays, Into The Grave, Hellfest, Stonhenge…ga zo maar door. Als je uit al deze name kunt kiezen, waarom zou je dan in Satansnaam naar een klein kutfestival in het noorden van Duitsland gaan? Goede vraag. En nein, ik heb het niet over Wacken, maar over het piepkleine, obscure, volledig onbekende Burning Q Festival. Ooit van gehoord? Wij niet in elk geval, maar omdat dat de enige mogelijkheid was om de Duitse super death metal band Revel In Flesh te zien, besloten we om dit toch maar te proberen. En toen…zei Revel In Flesh af…ze hebben inmiddels ook afgezegd voor EMM…want de band bestaat niet meer. Kak! Afijn, wij lieten ons niet uit het veld slaan en togen naar het pittoreske (echt) Freissenbüttel in de buurt van Bremen. Vanaf Arnhem ongeveer 320 kilometer.
25 september 2024 I Tekst: Wilco I Foto’s: Danilo
ndruk van het festival
Laat mij beginnen met de algemene indruk van het festival. Zoals gezegd is het piepklein. Het wordt gehouden op een weiland in het landelijke dorpje Freissenbüttel. Als je er door heen rijdt, lijk je door een ansichtkaart te rijden.Het festival is zo klein (max 1000 bezoekers) omdat de capaciteit van het festival wordt bepaald naar de grote van de camping. Er zijn 2 campings; 1 voornamelijk voor tenten en 1 voor campers en caravans. Beide campings zijn niet groter dan 1 ha EN DAT IS HET. Echt waar. Na 2 uur heb je iedereen leren kennen en ontmoet je gewoon geen nieuwe mensen meer.
We hadden naar alle eerlijkheid een nogal primitief en houtje-touwtje festival verwacht, maar damn, wat hadden ze de zaken hier goed voor elkaar! Natuurlijk stonden er geen toiletwagens, maar er waren voldoende dixies en die werden regelmatig schoongemaakt.
In de lokale sportkantine kan je ook naar de plee en kan je douchen. Op zaterdag- en zondagochtend wordt daar door oma’s van de voetbalclub een ontbijtbuffet klaargezet. Precies zoals je van oma’s verwacht, inclusief huisgemaakte jam…het leek wel een kindervakantieweek. Oma schenkt dan ook nog thee en koffie voor je in.
Had ik al gezegd dat het klein was? Waar je in Wacken gerust 30 minuten moet lopen voor je op het festivalterrein bent, is dat hier maximaal 3 minuten, ook als je dronken bent. Het terrein grenst dus direct aan de twee campings en bestaat uit 1 kleine tent en een meer dan fatsoenlijk podium. Zo’n beetje in het midden van het grasveld voor het ‘grote’ podium staan in een rij de bars, eet- en koffietentjes. Op hetzelfde terrein is een grote tent met banken neergezet, zodat je zittend kan schuilen tegen de regen, dan wel zon. Omdat het zo klein is, is het festivalterrein eigenlijk te groot. Zelfs bij de afsluitende hoofdacts, was het niet dringen geblazen. Op je biertje (eigen mooie hard-plastic bekers) hoefde je nooit lang te wachten en ook bij de eettentjes was er van een rij vrijwel nooit sprake. Dit is natuurlijk allemaal super relaxed, maar voor de bands misschien minder, omdat het terrein gewoon nooit vol komt te staan.
Dat was in de tent wel anders, met 100 man zat ie wel vol. Bands speelden steevast na elkaar, zodat je alles kon zien als je dat wilde. Van het grote podium naar de tent was 41 seconden lopen. Al met al was dit festival tot in de puntjes georganiseerd en weer een mooi voorbeeld van de Deutsche Grundlichkeit.
In totaal zouden 30 bands hun kunsten komen vertonen. Het was een mooie mix van verschillende metalstijlen zoals thrash, death, black, power, prog en wat al dies meer zij. We hebben uiteraard niet al deze bands bekeken, nog niet de helft, dat is immers niet te doen. Vooral bij de bands in de tent pasten we er soms niet meer bij, omdat die tent echt heel klein was. Die mag volgend jaar wel iets groter. En ik weet niet hoe ze het voor elkaar gekregen hebben, maar elke band die wij gezien hebben had een goed tot heel goed geluid, petje af daarvoor!
Dag I
Ons festival begon met het Duitse Hereafter (er zijn er veel, deze komen uit Bielefeld) in de tent. Men speelt een soort emo/groove/modern metal. Niet respectloos bedoeld, maar het lijkt gericht op metalpubers. Men ging er voor, maar zangeres Lilly Seth is niet altijd even goed bij stem, al heeft ze ook momenten dat het heel aardig klinkt. De muziek is echter niet aan ons besteed. De tent staat desondanks best wel vol (dat is al snel) en delen van het publiek hebben er ook duidelijk zin in.
Ons eigenste Haliphron (met leden van het ter zielen gegane Izegrim) was voor ons de eerste band op het hoofdpodium. Bij aanvang van het optreden stond er werkelijk geen hond, uitgezonderd ondergetekende en maat Danilo. Het was dan ook nog vrij vroeg en niet iedereen was klaar met het opzetten van de tenten etc.
Ik ken de muziek van de Nederlanders nog niet echt, maar vond het op plaat wel iets te gladjes. Live blijft daar niets van over, gelukkig. De band presenteert een lekker rauw en lomp geluid. Van enige herkenbaarheid was uiteraard geen sprake, maar de nummers gingen er goed in. Ondanks dat er weinig publiek was gaf de band wel vol gas en viel er feitelijk best veel te genieten. Kennelijk vond de rest dat ook, want tijdens het optreden liep het veld langzaam maar zeker voller en voller. Zangeres Marloes was goed bij stem en brulde de laatste restjes twijfel vakkundig over Satan’s akker. Een lekker optreden dus. Mocht je, net zoals ik, de muziek op plaat te glad vinden, ga dan vooral live naar ze kijken, want dan is men een klasse beter.
Verder op het menu stond het Duitse Seven Sisters, wat bestaat uit 4 mannen. Dit viel nogal tegen, feitelijk was dit best saaie hardrock waar Duitsers dol op zijn. Meestal is dat ook best te pruimen, maar alles was saai aan deze heren, waardoor het niet zo lang duurde tot het bier weer lonkte. Onze Duitse vrienden dachten hier anders over en het was daarom best druk voor het podium, leuk voor de band natuurlijk.
De epische heavy doom van Smoulder kwam overdag in de bloedhete tent natuurlijk niet goed tot zijn recht. Maar dit is onvermijdelijk op zomerfestivals. Zo episch en heavy kwam de muziek echter ook niet over. Het was wat tam al deed men ook weer echt hun best hoor. De temperatuur in de tent zal mee gespeeld hebben. Zangeres Sara Ann varieert veel met haar stem en doet dat met wisselend succes. Het publiek vond het allemaal prima en de band kreeg redelijk wat response. Het was dan ook best vermakelijk en een energiek optreden. En best bijzonder als je weet dat de band uit Canada komt…
Heel andere koek was het optreden van het Belgische Schizophrenia. Hun vlijmscherpe death/thrash raasde als een malle over het veld. Vol afwisseling en knetterend van agressie ging de band tekeer. Hier houden we van en de Duitsers ook en het duurde niet lang of het veld stond aardig vol. Dit optreden trok duidelijk de meeste liefhebbers tot nu toe. Het geluid was weer fantastisch en het was schier onmogelijk om niet meegenomen te worden in de muzikale vetzakkerij.Meer valt er eigenlijk niet over te zeggen; het was een heerlijk optreden.
Tot mijn grote schaamte kan ik me niets meer herinneren van het optreden van de Duitse deathmetal band Scalpture. Ik weet er echt niets meer van, maar we zijn er wel geweest, getuige de foto… Excuus aan u en de band uiteraard…het was vast geweldig. Naderhand hen ik nog wat muziek van deze band geluisterd en ‘Yperite’ is een geweldig death metal nummer. Volgende keer krijgen ze mijn onverdeelde aandacht, want dat lijken ze wel te verdienen.
Van Chapel of Disease had ik grote verwachtingen, onterecht omdat ik ze verwarde met Dawn Of Disease…domme ezel. Deze band kende ik dus ook in het geheel niet. Men speelt een mix van progressieve death met hardrock. Ja, dat is zo saai als het klinkt helaas. Ondanks het feit dat het redelijk vol was voor het podium sloeg de vlam maar niet in de pan. De muziek kent misschien te veel verschillende elementen waardoor uiteindelijk niemand er veel mee kan.
Hellbutcher is de Zweedse vervanger van het Duitse Revel In Flesh. Om te zeggen dat wij flink baalden dat Revel In Flesh niet kwam is een flink understatement. Ondanks onze azijngevoelens togen we naar het grote podium om deze vervanger eens te proberen. De band speelt een nogal primitieve, erg rauwe vorm van black/death. Helaas kon dit ons niet echt bekoren. Alles werd op topsnelheid gespeeld waardoor verzadiging snel op de loer ligt natuurlijk. De gemaakte kwaadaardigheid en slechte vocalen maakten het er niet meer genietbaar op. Hoewel we dit echt een eerlijke kans hebben gegeven kon het ons niet boeien. Het veld stond echter wel vol en de band ging er wel degelijk voor en werd ondersteund door een super dik geluid. Ik denk daarom dat de liefhebbers een goed en vermakelijk optreden hebben gezien.
Dichter bij Bolt Thrower dan bij het Duitse Spearhead kan je volgens mij niet komen. Helaas stond men in de tent, die bij gevolg uitpuilde. Dit zou het dikste optreden van deze dag worden. Satanallemachtig, wat was dit een heerlijke show. We konden genieten van granaten als ‘When Cannons Fade’, ‘The Killchain’ (godver wat ging dat hard), ‘No Guts, No Glory’ en natuurlijk ‘For Victory’. Hoewel het publiek volledig op elkaar gepakt stond was de sfeer fantastisch. Met zijn alleen deelden wij het moment. Het geluid was meesterlijk en de band had zichtbaar heel erg veel plezier in wat ze deden. Werkelijk iedereen ging helemaal uit de bol. Geen enkele zwarte ziel kon weerstand bieden aan zo veel plezier waardoor er alleen maar blije gezichten waren. Dit was een meer dan waardige afsluiter van een geweldige 1e dag. Ik heb Bolt Thrower helaas maar 1 keer gezien, maar kan wel met zekerheid zeggen dat dit een waardige vervanger is! Pas toen het klaar was beseften we weer dat het een tribute-band was en niet het origineel. Maar laten we niet vergeten dat geen enkele tribute-band zou bestaan zonder het origineel; daarom Hail Bolt Thrower!
Dag II
Dag twee zou toch wat intenser worden dan dag één, maar gesterkt door de ervaringen van de eerste dag wisten we zeker dat we het weer aan zouden kunnen.
Het Duitse Ivory Tower kreeg de ondankbare taak om de zaterdag op het veld te openen. Ik ken de band van enige jaren terug en vond dat ze toen matige power metal maakten en daarbij met beroerde zanger hadden. Na goed veel bier durfden we het aan en we gingen er voor. Net als de vorige dag was het veld nog vrij leeg toen de heren begonnen. We waren echter blij verrast door de prestaties van de band. Het geluid was weer lekker vet en net als Haliphron was deze band live veel rauwer en harder dan op de plaat. De midtempo powermetal deed uiteraard denken aan genregenoten als Hammerfall, maar dan ontdaan van alle gladde franjes. En…niet onbelangrijk, sinds enkele jaren heeft men in Francis Soto een nieuwe zanger. En deze beste man weet heel goed wat hij doet en blijkt gewoon een goede stem te hebben! Goed bereik, mooi vibrato en met een flinke rauwe rand. Dit was de verrassing van de dag! En dat vonden meer mensen, want tegen het einde was het veld weer lekker vol met verraste en goedkeurende blikken.
Nadat we hier van waren bijgekomen was het de beurt aan een tweetal bands waar ik nog nooit van gehoord, Imha Tarikat (black) en The Night Eternal (power). Beiden konden ons niet bekoren. Imha Tarikat was echt super kut en The Night Eternal ronduit saai. Sorry jongens, maar dat vonden wij en dat mogen wij vinden.
Daar komt bij dat we energie moesten sparen voor Grand Cadaver! Ik kende geen nummers van ze, maar deze Zweedse band rondom metal beroemdheid Mikael Stanne (Dark Tranquillity) bestaat naast hem uit leden van oa Hammerfall, In Flames, Katatonia en Transport Leage. Dat mag je gerust een hele chique band noemen. Blijkbaar missen alle leden van deze band een bepaalde agressie bij hun eigen bands, want voor degenen die het nog niet wisten; dit is een brute death metal band. Je kan dit ook echt niet vergelijken met een band als Dark Tranquillity. Nein, dit is ouderwetse, zompige Zweedse/Duitse death metal zoals we die kennen van Revel In Flesh, Dismember, Endseeker etc.
Om organisatorische reden was het optreden echter verplaatst naar de tent die bij gevolg uitpuilde. Ach, wat kon het schelen? Wat een optreden was dit…! Ondanks het kleine podium liet men niets heel van het publiek. Vol energie werd de ene zompige song na de andere losgelaten. Door het fantastische geluid en de energie van de band werd het publiek helemaal meegesleurd in dit geweld. Bij ‘True Necrogeny’ is het publiek bijvoorbeeld werkelijk niet te houden. De muziek is nergens snel, maar de mid-tempo death werkte verwoestend op alle nekspieren. Stanne heeft echt een hele dikke, vette grunt in huis, dat heeft hij maar weer eens bewezen.
Bij ‘Serrated Jaws’ moet ik zelfs bijna een traan laten; zo mooi!
Ondanks het feit dat we geen enkel nummer van te voren kenden zat er veel herkenning in en was elk nummer buiten gewoon onderhoudend. Hulde!
En meteen door daar iets heel anders; ons eigenste Dool! Nadat ze een week eerder voor tig-duizend mensen speelden op de Zwarte Cross en daarvoor op Pinkpop staan ze nu voor 500 mensen in noord-Duitsland. De eigenzinnige hardrock van deze Nederlanders is natuurlijk iets heel anders dan de brute death hiervoor. En daar zit ‘m de charme van de kleine festival in; in 2 minuten wordt het iets heel anders.
Het veld stond echter redelijk vol; de band is in Duitsland zeker geen onbekende blijkt achteraf. De band is echter lekker energiek bezig en dat slaat weer over op het publiek. Raven was goed bij stem (eerste keer dat ik iets van deze band hoorde) en kreeg het publiek goed mee. Leuk om te zien dat het publiek na het geweld van Grand Cadaver ook hier weer erg tevreden leek. Ook voor deze band geldt; als ze je niet kent en je kan ze zien op een festival; doen! Het optreden was goed en vermakelijk.
Toen was het tijd (voor ons) voor de laatste band: het Zweedse Lik. Idiote naam natuurlijk, tot je weet dat dit Zweeds is voor lijk en de band bestaat uit (ex)leden van onder andere Carnal Forge, Whitchery, Grave, Katatonia, Bloodbath, Siebenbürgen, Overtorture en The Ugly. Dan kan je wel zeggen dat je wel een echte super groep te maken hebt.
Je begrijpt dat deze band ons trakteert op avantgarde prog, met diepliggende black invloeden in een sfeer van shoegaze en gothic.
Juist, voor de liefhebbers van zompige, brute, lompe death was dit alwéér een feest! Goddomme wat ging het weer hard en wat smulde het publiek er van. Duitsers houden hier van, dit blijkt maar weer. Ook van deze band kende ik geen individuele nummers, maar dat maakte echt geen ene fuck uit. Net als bij de vorige vergelijkbare bands werd de ene na de andere zompige death-granaat op het publiek losgelaten.
Net als bij alle andere bands zat de vaart er goed in en was het geluid super dik en perfect afgesteld. De geluidsjongens hebben weer voortreffelijk werk geleverd.
Het optreden was weer voorbij voor je er erg in had en smaakte naar heel veel meer.
Ook een band die het verdient om meer liefhebbers te hebben. Gaat dat vooral zien als je de kans krijgt.
Na dit optreden begon het echter heel erg achterlijk hard te stortregenen. Dit was een wolkbreuk van 1,5 uur. Niet te doen. Het terrein veranderde natuurlijk in een grote ellendige modderpoel. Kut zooi.
Voor ondergetekende was de lol er toen af. We hadden de knollen op en wilden ook op de camping checken of het daar goed was gegaan. Dat bleek niet het geval, het regende zo hard dat het door beide tenten was gegaan. Helaas niet de finale waar we op gehoopt hadden.
Door deze spelbrekers hebben we de afsluiters Uada en Groza gemist. Dit zijn kennelijk behoorlijk hoog aangeschreven blackmetal bands. Ik had er echter nog nooit van gehoord en heb derhalve geen idee wat ik gemist heb. Spijtig voor de bands, maar soms lopen de zaken zo.
Conclusie
Afgezien van de pesterijen van de weergoden was dit een fantastisch festival. Dit verdient meer (internationale) aandacht. Alles was tot in de puntjes geregeld en de sfeer was geweldig. Zoals ik al eerder heb aangegeven is er voor ieder wat wils en is het geluid bijna altijd super goed.
Nu hoop ik alleen dat het festival niet het voornemen heeft om te groeien, want dit lijkt iets unieks te zijn. Vroeger hadden we in Nederland Occultfest, maar dat is er niet meer. Dit moet behouden blijven!
Voor de 2025 editie zijn inmiddels de volgende namen bevestigd:
-Vulture Industries (prog/avantgarde uit Zweden)
-Unlocked (hele brute death uit Nederland)
-Traveler (hardrock, power metal uit de VS & Canada
-Terrible Sickness (hele fijne old-school death uit Duitsland)
-Hiraes (melodeath uit Duitsland)
-En de meesters van Sulpher Aeon!
Er is nu al voor ieder wat wils. Dus, wacht niet te lang en haal je kaartjes alvast in huis.
Mocht je de reis volgend jaar ook willen maken; neem genoeg contant geld mee, want het is Duitsland dus pinnen is uit den boze.
Nog een tip voor als je uit midden of zuid-Nederland hier heen wil: wellicht mis je de eerste bands als je op vrijdag gaat rijden en je tentje nog op moet zetten etc. Op een dik uur rijden van het festival ligt de stad Oldenburg. Een alleraardigste stad met een fijn Brauhaus aan de haven en op 2 minuten lopen van een goed hotel.
Social media