Borknagar geldt als één van de eerste Noorse bands die hun grimmige black metal gingen opluisteren met progressieve elementen. Dat leidde toen al spoedig tot de benaming ‘avant-garde black metal’, een strekking waartoe bijvoorbeeld ook Arcturus en In The Woods… behoren. Ze bestaan nu 25 jaar en in die kwarteeuw heeft mastermind Øystein G. Brun zowat heel de Noorse scène over de vloer gehad (in de eerste bezetting zat bijvoorbeeld Ivar van Enslaved en Garm van Ulver). Toch blijft het geluid van Borknagar altijd consistent en herkenbaar.

Voor dit elfde studioalbum, het stoer genaamde ‘True North’, werd het kerntrio van Brun, Lars Nedland (Solefald) en ICS Vortex (Arcturus) aangevuld met nieuwe krachten Jostein Thomassen (lead gitaar, die een iets melodieuzere stijl heeft dan voorganger Jens F. Ryland) en drummer Bjørn Dugstad Rønnow in de plaats van Leprous man Baard Kolstad. Vintersorg heeft niet meegewerkt aan ‘True North’, zodat ICS Vortex zowel zwartgeblakerde zang als klare zang doet, aangevuld met de zalvende heldere stem van Nedland. Na ‘Winter Thrice’ (2016) had Brun een moeilijke periode door het verlies van zijn vader en dat heeft ook zijn kunst beïnvloed. Luister maar naar de tekst van het aangrijpend prachtige ‘Wild Father’s Heart’. Black metal is nog steeds de kern van de heftige passages, maar daarnaast gaat men (zoals steeds) veel breder en daarbij spelen de hartelijke Hammondorgel klanken van Lars een vitale en hemelse rol.

Het rijke muzikale spectrum van deze geavanceerde black metal band is al volop te horen in opener ‘Thunderous’ dat zich stormachtig een weg baant tussen de vele schakeringen. Toch blijven we ook altijd verrast door de aanstekelijke eenvoud van sommige songs, bijvoorbeeld de single ‘Up North’ en ‘Lights’ die men schijnbaar moeiteloos uit de mouw schudt. Een moment van introspectieve weemoed beleven we tijdens ‘Wild Father’s Heart’ dat Brun schreef als ode aan zijn overleden vader. Bijzonder fraai is het gebruik van Hammondorgel in de heftige songs. Een perfect voorbeeld van hoe diverse stijlen in harmonie kunnen samengaan in een muzikaal kader als dat van ‘Mount Rapture’. De slepende ondertoon van ‘The Fire That Burns’ en het vernuftige ‘Tidal’ brengt ons een waaier aan prachtig gitaarwerk dat sensitieve momenten herbergt. Borknagar wendt zijn zwartgeblakerde furie weldoordacht aan op dit album, als effectief middel om de ruwheid van het Noorden te laten zegevieren, maar diep in het hart hebben zij al een eigen niche gecreëerd. Een niche welke zijn beklijvend hoogtepunt krijgt met de serene vertolking van de hymne ‘Voices’. Borknagar staat bij ondergetekende even hoog aangeschreven als Enslaved en in feite zijn beide bands de laatste jaren muzikaal naar elkaar toegegroeid. Het mag duidelijk zijn: progressieve black metal met innovatieve grandeur is met een gerust hart toevertrouwd aan Borknagar. ‘True North’ is daar een superieur bewijs van.