Ik heb een zwak voor ondergeschoven kindjes van klassieke hardrockbands. Platen die (soms gevoelsmatig) door niemand goed worden gevonden, vind ik vaak uitstekende albums. Een goed voorbeeld van zo’n album is “(Music from) The Elder” van KISS uit 1981. Geflopt voor de grote markt en uitgekotst door de die-hard fans, ik vond het een prachtige plaat. “Lace and Whiskey” van Alice Cooper (1977) is er ook zo eentje.

Een beetje hetzelfde gevoel heb ik met “Technical Ecstasy” van Black Sabbath uit 1976. Hoewel het album in Engeland nog moeiteloos de top 20 haalde, is de plaat bij weinig Sabbathfans favoriet. Een dikke veer in de bips van BMG om toch de moed te hebben om deze (in mijn ogen) Sabbath parel een DeLuxe behandeling te geven. Na “Paranoid”, “Vol 4” en  “Sabotage” is “Technical Ecstasy” de vierde in de rij Black Sabbath albums die op deze manier wordt heruitgebracht.

Inmiddels is het recept bekend: de box wordt zowel op vinyl als CD uitgebracht en kent, naast het oorspronkelijke album in een geremasterde vorm, een fiks aantal heerlijke extra’s waar je als fan alleen maar blij van kunt worden. In tegenstelling tot de voorganger in deze serie, “Sabotage”, zit in deze box weer een door Steven Wilson geremixte versie van de LP. Alleen al vanwege deze mix is aanschaf van de boxset de moeite waard. Al meteen bij de opener “Back Street Kids” valt op hoe open de sound is geworden en hoeveel extra power er uit je luidsprekers knalt. De instrumenten zijn allemaal veel beter te volgen en bepaalde geluidjes krijgen hier en daar extra aandacht. Luister maar eens naar het heerlijke Hammond dekentje over “All moving Parts (stand still)”. Ook het aparte, door drummer Bill Ward gezongen, “It’s allright” krijgt door de aanpak van Wilson een extra schop onder de spreekwoordelijke hol. Erg goed gelukt, deze remix!

De box bevat ook deze keer een liveshow, jawel, van de Technical Ecstasy Tour. Te horen is een vermoeide band (vooral Ozzy heeft last) die door interne strubbelingen niet meer heel strak muziek stond te maken. Alhoewel, misschien stonden ze zelf wel degelijk strak van de verschillende middeltjes, hahaha. Toch is deze opname in ieder geval historisch te noemen. Tracks als “All moving Parts” en “Gypsy” worden natuurlijk al decennia niet meer live gespeeld. De sound van de live opnames is meer dan uitstekend te noemen. Live had Sabbath deze tour een toetsenist mee (Gerald Woodroffe), die op de “Technical Ecstasy” tracks goed te horen is. Na deze tour verliet Ozzy Osbourne Black Sabbath voor de eerste keer om vervangen te worden door ene Dave Walker. Gelukkig keerde onze ‘Double “O” vriend’ nog een keertje terug voor het “Never Say Die” album uit 1978.

Toen de opnames van “Technical Ecstasy” in de zomer van 1976 startten, werd de richting van de muziek voor een groot gedeelte bepaald door gitarist Tony Iommi. Hij raakte geïnspireerd door opkomende bands als Queen, Boston en Foreigner en ambieerde een meer radiovriendelijk, maar groots geluid. Hoe de band daar tijdens de opnames mee om ging is te volgen op het schijfje (of de LP) dat volstaat met studio outtakes. Als een vlieg aan de wand ben je midden in de opnamestudio en hoor je vroege versies van o.a.  “Rock ‘n’ Roll Doctor” (je hoort Ozzy aan het begin roepen: ‘far too loud, I can’t hear myself!’), “You won’t change me”, “Dirty Women” en een instrumentale versie van “She’s gone”.

Het boekwerk bij de box is wederom van grote klasse en zit tjokvol met prachtige, niet eerder gepubliceerde foto’s, krantenknipsels en ander moois. Ook in doos te vinden: een poster en een replica van het toerboek. Op muzikale inhoud wint de SuperDeluxe versie van “Technical Ecstasy” het dik op punten van zijn SuperDeluxe voorganger van “Sabotage”. De meerwaarde zit ‘m echt in de remix en de outtakes schijven. Aangezien de volgorde van de SuperDeLuxe releases niet chronologisch is, wordt het gissen welk klassiek Black Sabbath album de volgende zal zijn die zo’n mooie behandeling krijgt. Gelukkig houd ik van verrassingen.