“Yes, weer een nieuw Black Label Society album!” dacht ik toen ik de aankondiging zag van album ‘Doom Crew Inc.’. Een titel die alvast wat verwachtingen schept. Bij mij in ieder geval wel. En laten we eerlijk zijn, het vorige album ‘Grimmest Hits’ uit Januari 2018 was behoorlijk goed naar mijn mening. Op de eindredactie was gelukkig nog bekend dat ik een trouw fan van de band ben en daarom zeer bereid ben deze plaat van een mening te voorzien.

Er staan maar liefst 12 nummers op het album en het is zoals ze zelf zeggen “Both a tribute to the band’s “first to bleed, last to leave” road crew and a salute to the legion whose support, stretching back to 1998, rivals that of the KISS Army”. Ook dat komt lekker binnen.

De nummers ‘Set You Free’ en ‘End Of Days’ waren de eerste twee uitgebrachte singles. ‘Set You Free’ is de briljante opener met een bijna klassiek intro, met daaropvolgende de pompende riffs die we gewend zijn van Zakk en deze mannen. ‘End Of Days’ heeft echt een heerlijke vibe die je vooral moet horen op zéér luid volume.

Het nummer ‘Destroy & Conquer’ is werelds en roept wel op tot ouderwetse moshpits met een dikke groove. Psychedelisch wordt het met het nummer ‘You Made Me Want To’ waarin er veel plaats is voor het phaser gitaar effect en dat is altijd goed voor het tripeffect en de solo die hierin zit is fenomenaal. Ook de solo in het nummer ‘Love Reign Down’ is een buitencategorie en ik ben wel wat gewend zou je denken, maar damn… kippenvel waardig.

Stevige nummers worden afgewisseld met de gebruikelijke mooie ballads en deze zijn mooi als altijd en valt dan ook niks negatiefs over te zeggen. Er is op dit album meer ruimte gelaten voor de gitarist naast Zakk, Dario Lorina die zelf ook solo’s voor zijn rekening neemt en meerdere twin-leads doet. Dit is een zeer goede ontwikkeling want het verschil in stijl hoor je toch en dat is lekker. In het nummer ‘Gather All My Sins’ hoor je goed wat ik bedoel. Het album eindigt met het prachtige nummer met de toepasselijke titel ‘Farewell Ballad’.

Soms denk ik nog wel eens terug aan het Black Label van het begin met ‘Sonic Brew’ en ‘Stronger Than Death’. Dit blijven de twee beste albums waarbij je het zweet en het vuil bijna kon ruiken en voelen als je deze draaide en waarbij Zakk nog klonk als een ruig beest. Gelukkig zingt hij ook niet meer exact zoals Ozzy, maar heeft die nu een lekkere sound en is het Black Label van nu nog steeds ijzersterk. En ja dit album is een behoorlijk stap beter dan ‘Grimmest Hits’, want qua intensiteit zit het vele malen beter in elkaar. Dit album zal ik zelf nog heel veel draaien en dat is een belofte.