De Noorse componist/gitarist/zanger Bjørn Riis leerden we kennen als gitarist van de progressieve rock band Airbag en we vielen meteen op de knieën voor zijn David Gilmouriaanse gitaarpartijen. Intussen heeft hij – naast de prachtige albums van Airbag – ook een indrukwekkende catalogus als soloartiest opgebouwd. Na ‘Storm Is Coming’ is ‘Everything To Everyone’ zijn vierde full length album. Het is weer genieten geblazen van de sensitieve, huilende gitaarsolo’s en de omfloerste stem van de meester.

Strek je behaaglijk uit in de zetel, sluit de ogen en laat je meevoeren met deze relaxte klanken waarin gitaar en Hammondorgel een voorname rol spelen. Zes pareltjes van aanzienlijke lengte heeft de contemplatieve Noor ditmaal voor ons in petto. Zijn medemuzikanten blijven dezelfde op dit album, wat betekent dat Henrik Bergan Fossum (Airbag), Kristian Hultgren (Wobbler) en Simen Valldal Johannessen (Oak) hem bijstaan om de vloeiende muziek te creëren. Gastzangeres Mimmi Tamba is in rustige samenzang te horen in ‘Lay Me Down’ en het titelnummer.

Het exploderende gitaarspel om te openen op vorig album ‘Storm Is Coming’ is ditmaal in ‘Run’ niet zo expliciet gebracht, maar de opener is toch vrij heftig. Al wordt het spoedig bedachtzaam en zwevend met pianospel, enige akoestische gitaren en dan terug een stuwende eruptie. In deze instrumentale track is het samengaan van gitaar en orgel een zuiverende aangelegenheid. Het album gaat immers over de angst om niet aan hoge verwachtingen te voldoen, maar er duikt ook hoop op in de muzikale inkleuring van dit contemplatieve thema. Twee lange opussen sieren dit album en zowel ‘Lay Me Down’ als ‘Every Second Every Hour’ kennen een rustige start die daarna uitgewerkt wordt naar hardere stuwkracht en – uiteraard – gitaarsolo’s die je kippenvel bezorgen. ‘Descending’ is nog een instrumentale song, terwijl de zalvende stem van Riis als een zoekende ziel in beeld verschijnt terwijl we luisteren naar pareltjes als ‘The Siren’ en de single (met rustgevende videoclip!) ‘Everything To Everyone’. Bjørn Riis is er weer in geslaagd om ons tot op het bot te raken met zijn sensitieve kunst. Pink Floyd fans zullen hier intens van genieten, maar dit is warm aanbevolen aan elke progressieve rock fan met het hart op de juiste plek. Een verademing om diep in op te gaan!