Niet alleen aan de bandnaam maar ook aan de bandfoto kun je al zien dat we Belushi Speedball niet bijster serieus hoeven te nemen. Twee EP’s zijn samengebracht op dit album. Deel één bestaat uit vier tracks die qua productie en songs duidelijk minder zijn dan het gebodene op het tweede deel. Het gebrek aan afwisseling is daar mede debet aan. Belushi Speedball speelt typisch Amerikaanse thrash metal wat op zich best fijn kan zijn. De tweede track ‘We Aren’t Thrashers’ lijkt echter zoveel op de opener ‘Captain Planet Can’t Stop Us’ dat je echt niet weet of je naar track 1 of 2 zit te luisteren. Alleen het vierde nummer, ‘I’m Already Halfway There’ is een kleine verbetering ten opzichte van zijn drie voorgangers. Het intro van deze track is ietsjes beter uitgedacht. Ook de rest van deze track is eenheidsworst.

De vast grappig bedoelde maar op mij als nogal stompzinnig overkomende teksten helpen ook niet echt. Ik kan me best voorstellen dat een nummer als ‘Daniel Neel Is The Best Damn Drummer Alive’ het in een live setting, als voorbode van een drumsolo, goed kan doen maar zo op een album werkt het totaal niet. ‘Glass Bones And Paper Skin’ zit tekstueel iets leuker in elkaar maar haalt nog steeds geen schoonheidsprijs wat mij betreft. Muzikaal halen de acht nummers de middenmoot ook niet. Belushi Speedball kan best een leuke band zijn maar alleen als je zo zat als een Maleier bent.