Beastwars is terug en ze hebben iets te melden! De Nieuw Zeelandse metalband is de studio ingedoken zodra zanger Matt Hyde weer op de herstellende weg was nadat er bij hem lymfeklierkanker was geconstateerd. Normaal is dergelijke informatie niet zo spannend, maar in dit geval heeft het een directe invloed gehad op zijn muziek. Matt ziet zijn ervaring als een kans om oog in oog te staan met sterfelijkheid en daar de confrontatie mee aan te gaan. En zo had ik het nog nooit bekeken.

Het resultaat is ‘IV’, hun vierde album (duh!), en het is een manifestatie van heerlijke, lompe, snoeiharde metal die er weer eens een keer echt toe doet. Beastwars is vooral een combinatie van gladde, donkere riffs en een genadeloze, meeslepende bas. Een geslaagde vorm van recht voor je raap heavy metal met een dikke stoner-doom insteek. Dit wordt in het gareel gehouden door scherpe, bijna ritueel klinkende drums en overheerst door… Nee, overheerst is niet het juiste woord voor de vocalen, omdat deze juist mooi samenvloeien met de rest van de muziek. Het is meer dat er een rauwheid en een urgentie zit aan het weeklagende stemgeluid, waardoor het even duurt voordat je ook de wat meer subtiele noten en melodieën die door de duisternis heen schijnen doorhebt.

‘IV’ neemt je telkens onverwachte richtingen mee op en heeft de neiging de luisteraar flink wakker te schudden. Het album heeft een goed doordachte cohesie en heeft geen moeite zich te meten met anderen in het genre. Beastwars meldt ons dat zware muziek anno 2019 nog steeds één van de fijnste vormen van expressie is en dat het niet moeilijk is om origineel en fris te klinken.