Aziola Cry is een Amerikaanse band die instrumentale progressive metal maakt. Hun eerste album ‘Ellipsis’ kwam uit in 2005 en opvolger ‘Ghost Conversations’ zag twee jaar later het daglicht. Dat bleek ook meteen het laatste werk te zijn van de band. Tot dit jaar dan, want veertien jaar na het laatste album brengt de band een nieuw album uit, ‘The Ironic Divide’. Een conceptalbum, net als de vorige twee platen. Met een instrumentaal album vind ik dat altijd wel een beetje een vreemd verhaal, misschien zou je het beter kunnen interpreteren als een verhaal dat het maken van de muziek heeft geïnspireerd. Het concept gaat in ieder geval over slechte mensen, die andere kwaad doen voor eigen gewin. Gezellig.

Wat ik een uitdaging vind in dit genre is dat veel bands net te veel op elkaar lijken en dat het album eigenlijk een slecht excuus is om veel solo’s of moeilijke dingen te spelen. Originaliteit is vaak ver te zoeken. Maar Aziola Cry klinkt niet als Joe Satriano of Dream Theater. Sterker nog, solo’s zijn nauwelijks te vinden! De muziek valt een beetje te omschrijven als een mix tussen Tool en Long Distance Calling, met een beetje ‘Orion’ van Metallica. De composities zijn verhalend geschreven en kennen dan ook geen typische songstructuur, wat de muziek interessant maakt. Ook is er gekozen om de muziek toegankelijk te houden, technische passages komen er nog wel in voor maar het zijn er niet veel. De kracht van de composities ligt in de sfeer van de muziek, de dynamiek en melodieën. Er wordt duidelijk de tijd genomen om een liedje op te bouwen en af te maken, er staan dan ook maar vier liedjes op het album waarvan er één zelfs twintig minuten duurt. Ook vind ik de rauwe sound van de muziek erg goed passen bij de band, deze deels te danken aan de uitstekende master van Ted Jensen (Lamb of God, Gojira) en heeft echt invloed op de beleving van de muziek.

Eigenlijk kan ik alleen maar positief zijn over ‘The Ironic Divide’. Toch wil ik daarbij wel zeggen dat ik het na vier liedjes, bij elkaar opgeteld zo’n 50 minuten, wel meer dan genoeg vind. Dus hoewel ik het een verfrissend en onderscheidend album vind, komt er relatief snel een moment waarop ik de muziek te saai vind worden en ik graag iets anders wil opzetten. Dat komt deels door de afwezigheid van zang, wat ik vaker mis, maar ook door het ietwat eentonige geluid van de band. Het is wel een beetje zeuren, maar bij een echte topper krijg ik een dergelijk gevoel helemaal niet. Ik zou een luisterbeurt zeker adviseren voor mensen die wel houden van instrumentale muziek en graag iets anders willen horen dan een opeenstapeling van solo’s.