Anthrax werd in 1981 opgericht en bestaat dit jaar dus alweer éénenveertig jaar. De band vierde hun veertigjarig jubileum met een reeks hele interessante YouTube filmpjes waarin de geschiedenis van de kleine New Yorkers werd belicht middels prachtige verhalen en anekdotes, verteld door de bandleden, voormalig bandleden, managers, platenbazen en dergelijke meer. Zoek maar eens op YouTube naar ‘Anthrax 40’. Het feestjaar werd afgesloten met een gestreamde liveshow zonder publiek onder de noemer ‘Anthrax XL’  waarin de band in ruim twee uur door hun uitgebreide catalogus heen fietste.

Gelukkig (want waar berg je een livestream op in je collectie) brengt Nuclear Blast het optreden nu als fysiek product uit. Vijfentwintig nummers lang nemen Scott Ian en Jon Donais (gitaar), Joey Belladonna (zang), Frank Bello (bas) en Charlie Benante (drums) je mee op een uitstekend klinkend en uitgebalanceerd live album.

Alhoewel live.. voor een live album klinkt ‘Anthrax XL’ gewoonweg te goed, daarnaast was er vanwege de in 2021 nog heersende Corona pandemie geen sprake van publiek bij dit optreden wat aan de ene kant de sfeer niet ten goede komt maar aan de andere kant het bijzondere van deze periode nog maar eens onderstreept. En is alles echt live op dat podium opgenomen? Ik heb de stellige overtuiging dat er vooral aan de zang nog wel wat gesleuteld is achteraf. Maar who cares? De band klinkt geweldig.

Geopend wordt met ‘Fight ‘Em ‘Til You Can’t’ wat het startschot is voor een lange maar heerlijke zit door het Anthrax oeuvre. Lekker veel oud werk komt voorbij, ook nummers die we al een tijdje niet meer in een Anthrax setlist hebben gehoord (‘Lone Justice’ en ‘Aftershock’ bijvoorbeeld) maar ook live hits als ‘Indians’, ‘Caught In A Mosh’ en de Joe Jackson cover ‘Got The Time’ ontbreken niet. Met ‘Blood Eagle Wings’ en ‘Breathing Lightning’ is er gelukkig ook ruimte voor recenter werk. Vijfde wiel aan de wagen Jon Donais is een prima gitarist maar je merkt aan alles dat hij kort gehouden wordt, wat ik persoonlijk erg jammer vind. Hierdoor mis ik Danny Spitz nog steeds, de kleine gespierde man met de grote gitaar die tegenwoordig horloges uit elkaar haalt en weer in elkaar zet. Donais zit inmiddels bijna tien jaar bij de band maar wie kent hem nou echt? Op bandfoto’s moet hij altijd achteraan staan, als er nieuwe nummers worden geschreven wordt hij niet gebeld en als er een livestream wordt uitgezonden staat hij in het half donker en wordt de regisseur ingefluisterd dat hij toch zeker niet teveel in beeld mag komen.

Nog een gemiste kans zijn uiteraard nummers die Anthrax met John Bush maakte, die op deze uitgaven volledig ontbreken. Een gastoptreden van Bush was wel leuk geweest tijdens deze show. Wie weet is er over gesproken, geen idee. Hadden ze meteen Spitz een paar nummers mee kunnen laten doen en Neil Turbin (Anthrax zanger van het eerste uur) ‘Metal Thrashing Mad’ kunnen laten zingen. Een nummer als ‘Only’ hoort eigenlijk wel in een carrière overzicht van de band, maar ik snap ook wel dat Belladonna zich daar niet aan gaat wagen. Het is een kleine smet op een verder leuk gelukt document dat je het beste kunt zien (horen) als een ‘Greatest Hits’ van de (bijna) klassieke Anthrax line-up dan als een echt live album.