In 2018 gaf ik acht van de tien mogelijke punten aan ‘Cabaret De La Guillotine”. Het was een straffe plaat in de stijl van de Bay Area Thrash metal. Nu kom je mijn recensies voornamelijk tegen in de meer progressieve hoek, maar kom je met dit soort muziek dan word ik ernstig blij. Het oude Exodus of de über-helden van Testament doen mijn bloed namelijk ook sneller stromen. Destijds kregen ze voor mij de opmerking mee dat het heerlijk was maar zeker geen originaliteitsprijs zouden gaan winnen. Afgelopen jaar bestond de band twintig jaar, op zich alle reden om niets te verwachten dat zou wijzen op een koerswijziging. Zeker in Spanje sloeg de corona pandemie hard toe. Als je daarbij leest dat de heren danig chagrijnig worden van hun politieke situatie waar zowaar een nazi partij nu in het parlement zit, snap je dat dit iets met de mens doet.

De plaat was al half af toen de razernij en frustraties naar een hoogtepunt gingen en dus de instrumenten een stukje lager werden gestemd. Deze combinatie maakt ineens dat er iets bijzonders is gebeurd. Het tempo ligt op een deel van het album wat hoger, maar misschien is het beste compliment wel dat dit de échte opvolger van Pantera’s ‘Vulgar Display Of Power’ is. Dat is trouwens voor mij een van de beste releases ooit. Als Phil Anselmo deze plaat hoort, wordt hij vast gillend gek. Wat is dit een heerlijke schijf! Als je ook maar iets met snelle metal hebt is dit dé verplichting van het jaar. Superstrakke gitaarriffs die de onwaarschijnlijk goede zang van Guillermo Izquierdo ondersteunen maken dit een lust voor het oor. In deze waanzinnige periode is dit de pure klasse waar we naar smachten.