Een one-man project uit Australië dat zo Duits klinkt als Running Wild, ik heb minder vreemde zaken gehoord deze week. Naar eigen zeggen was Timo Wimmer zwaar teleurgesteld over de toestand van de metalscene als vercommercialiseerd beest, en heeft hij geen enkele muzikant bereid gevonden zijn muzikale visie te delen. Uiteindelijk besloot hij dan zijn muziek maar helemaal zelf op te nemen en ook zanglessen te nemen omdat er ook geen zanger bij het geschikte aanbod zat. En laat bij die vocalen nu net de crux zitten van dit verder aardige plaatje.

Zoals gezegd is dit muzikaal typisch Running Wild, Blazon Stone en Grave Digger, Duitser dan Bratwurst, sauerkraut en Wacken. ‘In Sorrow’ opent dit plaatje dan ook in deze onmiskenbare stijl. Zodra Timo echter zijn mond open trekt is duidelijk dat de zangdocent die Timo heeft gekozen toe is aan een nieuwe carrière als sigarettenverkoper op de longafdeling van het lokale ziekenhuis. Sorry hoor, maar dit zou van de meest geniale metalplaat ooit gemaakt nog een onluisterbare klucht maken. Met de grootst mogelijke moeite probeer ik langs de vocalen naar de muziek te luisteren, en die is niet onaardig, maar ook verre van indrukwekkend.’Raising The Dead’ is bijvoorbeeld erg lekker om zijn razende tempo en bij ‘See No Evil’ komen de Running Wild invloeden duidelijker dan waar dan ook op het album om de hoek kijken. Alles wordt echter verstierd door de onmogelijk slechte vocalen en dat zet dit album dan ook onverbiddelijk in de vergeethoek. Het feit dat Timo dit hele album compleet in zijn eentje heeft gemaakt dwingt dan toch wel enig respect af, en dat is ook de enige reden die ik kan bedenken om het werk alsnog met vijf sterren uit te sturen. And Silence Remains? Nou, na deze vocale aanval hebben mijn trommelvliezen inderdaad wel even rust nodig.