‘ACE FREHLEY LEADGUITAR!!’ Zo kondigde Paul Stanley de gitaarsolo af op ‘Alive II’ uit 1978, de eerste KISS plaat die ik als klein mannetje ooit hoorde. Nog steeds is het tweede live album van KISS één van mijn favoriete albums van de groep, die op dat moment zo’n beetje op hun artistieke en commerciële hoogtepunt was, in Amerika althans. Ace Frehley was ook één van mijn eerste idolen. Rick Nielsen van Cheap Trick was misschien iets eerder, maar die sprak veel minder tot de verbeelding van het negenjarige jochie dat ik toen was.

Ace heeft in zijn (muzikale) leven zo zijn ups en downs gehad. Na zijn vertrek (of ontslag) uit KISS kwam hij met het best redelijke ‘Frehley’s Comet’ (1987) op de proppen maar liet dat een jaartje later volgen door het gedrocht ‘Second Sighting’. Uiteindelijk keerde Ace na een niet heel succesvolle solocarrière terug naar zijn oude beschilderde vrienden in 1996 maar vergat daarbij de drugs en drank te laten staan zodat hij als een wrak voor de tweede keer afscheid van ze nam een paar jaar later.

Schoon en afgekickt startte de originele ‘Spaceman’ zijn solocarrière andermaal en bracht daarbij best aardige albums uit als ‘Anomaly’ (2009) en ‘Spaceman’ (2018). Wat Frehley ook graag doet is nummers opnemen terwijl hij nog geen nieuwe songs heeft geschreven: coversongs dus. ‘Origins Volume 1’ verscheen in 2016 en bevatte een reeks covers die wat mij betreft gedeeltelijk best gelukt waren (‘White Room’, ‘Fire And Water’) maar er zaten ook tracks bij die de plank finaal mis sloegen (‘Emerald’).

De grote vraag is dan ook nu ‘Origins Volume 2’ voor me ligt of Ace het deze keer beter gedaan heeft. Mijn antwoord op deze vraag is bevestigend. Lang niet alle tracks halen een hoog niveau maar Ace heeft op het tweede deel van Origins beter zijn best gedaan en een aantal covers afgeleverd die ik gewoon erg goed vind gelukt. Wat hij ook deze keer goed heeft gedaan is een aantal gastvocalisten inhuren. Frehley zelf is absoluut geen goede zanger, zijn timing is bijzonder traag en dat kan echt gaan irriteren. Op Volume 1 kwam dat vaker voor dan op Volume 2, maar luister naar ‘Manic Depression’ en je snapt wat ik bedoel. Jammer, want die track heeft in de persoon van Bruce Kulick een hele leuke guest star op de zes snaren. 

Het is mooi om te horen dat Ace goed wegkomt met covers van ‘Good Times, Bad Times’ (Led Zeppelin, de opener), ‘Lola’ van de Kinks en zelfs ‘I’m Down’ van de Beatles. Die laatste is wat mij betreft het hoogtepunt van dit album, een zeer geslaagde cover. De manier waarop Ace zelf de leadvocalen doet en als koortje antwoord geeft is bijzonder geestig geproduceerd. John 5 speelt op het Beatles nummer een gastsolo. Ook geestig: op ‘Never In My Life’ van Mountain hoor je direct waar Ace de riff van ‘Rip It Out’ (van zijn eerste soloplaat uit 1977) vandaan heeft gejat.

Robin Zander (Cheap Trick) zingt ‘30 Days in the Hole’ naar grotere hoogtes waardoor deze coverversie meer van Cheap Trick weg heeft dan van Ace Frehley, maar dat is logisch. De Frehley versie van Deep Purple’s ‘Space Truckin’ ‘ vind ik ook bijzonder goed geslaagd, mede door het heerlijke Hammond werk van Rob Sabino. Sabino werkte nog met Ace aan het bij die hard KISS fans wel bekende album van Crazy Joe And The Variable Speed Band uit 1980 waarop Ace op het nummer ‘Eugene’ een cameo maakte.

Missers staan er ook op dit album, al zijn het er minder dan op het eerste deel. Het al eerder genoemde ‘Manic Depression’, maar ook ‘We Gotta Get Out Of This Place’ (bekend van The Animals) is als keuze al te bestrijden. Van dit nummer zijn al zoveel (betere) covers gemaakt. Datzelfde geldt voor de Stones cover ‘Jumping Jack Flash’ (met Lita Ford op zang) waar niemand op zit te wachten. De bonustrack ‘She’ (KISS) is ondanks de prima uitvoering in mijn ogen volledig overbodig, omdat KISS (met Ace) van dit nummer de ultieme versie al op ‘Alive!’ heeft gezet in 1975. Toch, het moet gezegd, klinkt deze versie erg goed en geeft Ace op deze track het podium aan zijn live soloband (met o.a. Jeremy Asbrock op gitaar).

De productie van het album is dik in orde en slimmer in elkaar gezet dan deel 1. Op de meeste tracks (ik gok de meest recente) is de stem van Ace achterin de mix gezet. Op alle liedjes is er (terecht) een hoofdrol voor meesterdrummer Matt Starr, die de nummers voorziet van heavy trommelwerk. Verder is op een tweetal nummers subtiele vrouwelijke achtergrondzang toegevoegd (ik heb me laten vertellen dat we daar Frehley’s nieuwe vriendin Lara horen) wat een extra dimensie geeft. Het artwork is met liefde gemaakt en kent een aantal knipogen naar Frehley’s rijke (KISS-) verleden. Al met al scoort de Space Ace met dit tweede deel van ‘Origins’ een dikke voldoende.