Er staan maar liefst veertien (!) nummers op dit schijfje van het Belgische A Bear Called Panda, dat begint met ‘Henry Winkler’: The Fonz blijkt lichtelijk poppy punkrock in straatje van iets dat in de buurt probeert te komen van bijvoorbeeld Volbeat. Onder begeleiding van de zangeres (we hebben hier te maken met deels mannelijke en deels vrouwelijke leadvocalen) klinkt het navolgende ‘Destruction’ veel meer pop-rock, maar met ‘Spank Me With Love’ worden een logge stoner drive en dwarse Infectious Grooves taferelen afgewisseld. Daarna krijgen we weer de iets meer poppy kant van de band te zien met onder andere de single ‘Captain Love’, maar vanaf ’The Mule’ beginnen de Zappa-achtige overgangen en andere technische geintjes, zoals wel meer Belgische alternatieve rock bands dat kunnen toepassen, weer te openbaren.

Nu ben ik een groot liefhebber van Dweezil Zappa en ook een meer punky interpretatie van bijvoorbeeld Firehose kan ik best waarderen, maar de ritmes, afwisselingen en technisch goed uitgevoerde exercities doen me erg disfunctioneel en “kijk ons eens moeilijk doen” aan. Bij het navolgende ‘Shake It’ lijkt mij het evenwicht tussen pakkende loopjes en melodieën in combinatie met dwarse jazz-rock invloeden iets beter uit te pakken. Daarna lijken ze alle diversiteit te willen afwisselen met het in eerste instantie heel saai en eentonig/monotoon klinkende ‘Sunblock Infinity’ en ‘Spinning World’, waarvan deze laatste eigenlijk best heel technisch is en een op zich interessante solo bevat, maar toch niet echt kan overtuigen. De hierna volgende nummers betreden weer het meer poppy pad met wat dwarse elementen die soms op een rare manier neigen naar een mix van B52’s en Faith No More, om te eindigen met de commercieel klinkende pop-punk track ‘No Money’. Conclusie: behoorlijk veel muzikaliteit en variatie (en veel nummers) op een cd die mij als geheel jammer genoeg niet over de streep kan trekken.