Ditmaal gaan we ver terug in de tijd, maar toch met nieuw plaatwerk. Foghat maakte in de jaren zeventig furore als stevige blues rock band en dat legde hen geen windeieren, want hun albums gingen als zoete broodjes over de toonbank. Wie heeft er niet ‘Live ‘77’ in de verzameling van dat tijdperk in de collectie staan? In de jaren negentig kenden zij een doorstart en ook nu brengen ze nog regelmatig albums uit.

Van de originele bezetting is drummer Roger Earl nog steeds de bezieler. Op dit zeventiende (!) album ‘Sonic Mojo’ wordt hij bijgestaan door nieuwe zanger/gitarist Scott Holt (Buddy Guy) en trouwe leden die al langer deel uitmaken van deze reïncarnatie. We spreken over gitarist Bryan Bassett (ook bekend van Wild Cherry en Molly Hatchet) en bassist Rodney O’Quinn (Pat Travers Band). Het was inmiddels al zeven jaar geleden dat vorig studioalbum ‘Under The Influence’ uitkwam, maar wat heeft Foghat vandaag te bieden?

Veel, als je van stomende bluesrock, boogie en een ongedwongen rock-‘n-roll sfeertje houdt. We kunnen zelfs spreken van een album dat niet moet onderdoen voor eerder succeswerk. Tijdens het lange bestaan van de band heeft men helaas ook afscheid moeten nemen van enkele medemuzikanten. Zo heeft Kim Simmonds nog drie songs geschreven voor dit album, maar in december 2022 is hij heengegaan. Hij was de oprichter van Savoy Brown en uit die band is Foghat destijds ontstaan. Met enkele coversongs wordt ook eer gebracht aan oude bluesrakkers als Willie Dixon, B.B. King en Chuck Berry. Dat is een traditie bij Foghat. We wisten niet echt wat we konden verwachten, maar het klinkt allerminst belegen. Er wordt van start gegaan met smeuïge boogierock voorzien van bluesy gitaarwerk. De nieuwe zanger doet het heel de tijd excellent, met lichtrauwe, maar toch zuivere zang. Blues komt meer aan de oppervlakte in ‘Mean Woman Blues’, ‘How Many More Years’ en ‘Time Slips Away’. Deze heren weten van wanten met slide gitaar: heerlijk! Er zit ook een zekere weemoed in bepaalde songs en deze menselijke toets blijft het goed doen. Even wordt er gelonkt naar ZZ Top in ‘Drivin’ On’, terwijl ‘Wish I’d Been There’ me doet denken aan Creedence Clearwater Revival (meer bepaald aan ‘Who’ll Stop The Rain’). Dat komt mede door wat country-invloeden en in afsluiter ‘Promised Land’ zijn die ook aanwezig. ‘Sonic Mojo’ moet het niet hebben van zijn vernieuwing, maar geeft je een heerlijke portie entertainment dat liefde voor het vak en passie uitstraalt. Zo was dit een heel aangename hernieuwde kennismaking!