Een overzicht van de hedendaagse Nederlandse black metal scene is pas compleet als de Utrechtse band Laster wordt genoemd. Niet per se omdat Laster zo’n productieve band is, verre van dat eigenlijk. Nee, het is meer het netwerk dat de drie leden van de band in de afgelopen tien jaar hebben opgebouwd: overal en nergens kom je de mannen tegen, in andere bands, als sessiedrummer, technicus of ontwerper. Vergeleken met al die nevenactiviteiten is het bijna bijzonder dat de meeste creativiteit voor het eigen werk bewaard wordt. Laster is niet een beetje creatief, deze band is nauwelijks te vergelijken met andere bands. Zoals zoveel Nederlandse black metal bands wordt er in het Nederlands gezongen en is het uitgangspunt overduidelijk black metal, maar daar houden de overeenkomsten op. Er zijn momenten dat je je zelfs afvraagt of Laster wel een metalband is en niet een modern ondergeschoven kindje van Van der Graaf Generator en – wie kent ze nog – De Div. Want het is vooral arty “moeilijke” muziek, met invloeden en inspiratiebronnen zo ver uit elkaar liggend als shoegaze, black metal, indie en jazzrock, die op het nieuwste album ‘Andermans Mijne’ te horen is. Hard, behoorlijk hard op momenten zelfs, dat dan wel weer. Als een zo mogelijk nog experimentelere Nederlandstalige versie van Tool met heel wat meer pit, zo klinkt Laster op deze bijzondere plaat. Meer nog dan op het eerdere werk (het laatste album ‘Het Wassen Oog’ is intussen alweer vier jaar oud en pre-corona, kun je nagaan…) is black metal de vruchtbare aarde waarin een ogenschijnlijk willekeurig mengsel aan zaadjes is uitgestrooid die leidt tot een wilde, op het eerste gezicht chaotische tuin. Maar doe een paar stappen terug en zie hoe niets zonder reden is, alles past op een ingenieuze wijze bij en in elkaar. Laster is duidelijk gegroeid en dat blijkt niet alleen uit de vaak virtuoze muziek. De heren van Laster zijn de gebruikelijke initialen ontgroeid en gaan niet langer als N. , S. en W. (Damiaen) door het leven, maar ondertekenen nu met hun voornamen Nicky, Sylwin en Wessel. Een klein detail dat aangeeft dat Laster zich meer en meer losmaakt van groepsconventies en zijn eigen weg kiest. De typerende maskers waarachter de heren van Laster schuilgaat zijn overigens nog niet aan de wilgen gehangen.

Luisteren naar ‘Andermans Mijne’ vergt een open geest en doorzettingsvermogen. Laster maakt het de luisteraar niet makkelijk, want een funky song als ‘Afgelopen Tijd’ met als kantelpunt een heuse drumsolo voordat alle instrumenten vol gas in metalmodus gaan: waar hoor je dat? Net als het feit dat alle instrumenten volstrekt gelijkwaardig opereren en soms zelfs tegelijkertijd lijken te soleren – nog zoiets waaruit de invloed van jazz duidelijk blijkt. De bas is prominent en nimmer bescheiden aanwezig in de mix en is daardoor veel meer dan het fundament waarop de rest van de band verder bouwt. Deze bas is de bouwmeester zelf en danst voor de troepen uit, zet de lijnen uit en kronkelt daar dan swingend omheen. De baspartijen staan in zekere zin model voor het gehele album: het gaat alle kanten op en elk nummer is een verrassing en vaak compleet anders dan het voorafgaande. In alle verscheidenheid en speelse gekte is er één constante: de black metal. Terwijl in nummers als ‘Poëtische Waarheid’ en ‘Wachtmuziek’ er volop ruimte is voor progressieve jazz spielerei begint ‘Onzichtbare Muur’ met een woeste blastbeat en verzengende gitaarriffs waarover een ander steeds terugkerend element te horen is: vervreemdende teksten die weliswaar redelijk verstaanbaar in cleane vocalen worden gebracht maar daardoor niet begrijpelijker worden. “Vergeten te eten, hier is helemaal geen eten”… Dit is het soort teksten dat over een paar jaar in literatuurexamens wordt opgenomen, zodat studenten Nederlands de betekenis ervan mogen ontrafelen. Nu draagt het bij aan de ongrijpbare en af en toe onbegrijpelijke schoonheid van dit nieuwe album van Laster, van de band Laster in algemene zin. Het feit dat niet alles in een keer begrepen kan worden nodigt uit tot het steeds weer opnieuw willen luisteren naar ‘Andermans Mijne’ en laat dat nu net zijn waardoor bepaalde kunst boven de middelmaat uitstijgt, zoveel beter is dan vergelijkbaar werk zonder extra ik-weet-niet-wat. Is dit een meesterwerk? Eindejaarslijstwaardig? Het zou zomaar kunnen.