Morbidfest: I Am Morbid + Belphegor + Hate – Metropool, Hengelo, woensdag 6 april 2022
“Geloof het of niet, ondanks de aanwezigheid van Pete Sandoval en David Vincent, die beiden hun rol spetterend brengen, lijkt het toch Bill Hudson te zijn die de man van de avond geworden is.”
Het verhaal is bekend en zeker niet uniek in de wereld, bandleden die uit elkaar zijn gegaan en ieder een eigen versie van die band voeren. David Vincent brengt vanavond met I Am Morbid een eerbetoon aan zichzelf en de band die hem groot heeft gemaakt (en vice versa), Morbid Angel, en richt zich daarbij op de periode dat hij zelf actief was in deze legendarische death metal band. Als je aan tien willekeurige death metal fans vraagt de 10 belangrijkste death metal albums aller tijden op te noemen, dan krijg je 10 keer het Morbid Angel album ‘Blessed Are the Sick’ op een lijstje te staan, of je hebt het aan de verkeerde death metalfan gevraagd. Het album bestond vorig jaar 30 jaar en nu kan dat eindelijk met enige vertraging (de reden mag bekend geacht worden) passend gevierd worden. En Vincent heeft eveneens oud Morbid Angel bandlid en niet minder legendarische drummer dan Vincent zanger Pete “Commando” Sandoval meegenomen, naast meestergitarist Bill Hudson (NorthTale, TSO, Doro) en Kelly McLauchlin (Possessed). Dit is op zich al genoeg om buiten adem te raken van opwinding, maar vanavond in Metropool wordt I Am Morbid óók nog eens bijgestaan door blackened death metal bands Hate uit Polen en de Oostenrijkse genrelegende Belphegor.
7 april 2022 I Tekst: Ramon van Hengel; fotografie: Mathieu Nijboer
Hate
Hate uit Polen is de perfecte band om de avond te openen. Strak, bruut en gedecideerd staat de band garant voor een overtuigende show. Als de show begint staat een mannetje geboeid en goedkeurend naast het podium toe te kijken hoe de band speelt: het is godverdomme gewoon Pete Sandoval, misschien wel de belangrijkste drummer uit de geschiedenis van death metal. Het album ‘Rugia’ en de bijbehorende promotiecampagne staat in de planning, maar een kans om bij een tour als deze in te stappen laat niemand aan zich voorbijgaan. De ervaring spat af van de band, die al al in 1996 hun eerste album uitbracht. Hoe rudimentair de bandnaam ook moge zijn, hun muziek is inmiddels ontwikkeld tot een beleving van hele zwarte blackmetal, met agressieve death metal daar overduidelijk bovenop. Het is voor de band even aftasten hoe ze de interactie met het publiek moeten aanpakken, maar ze krijgen toch wel menig vuist de lucht in, als ze eenmaal uit hun eigen bubbel stappen en het contact met het publiek zoeken. Hate krijgt een flink podium met deze line-up en ze vullen hun rol goed in. En of hun houding dan mystiek of bescheiden is, mag je zelf invullen.
Belphegor
Het Oostenrijkse Belphegor, de enige van de vele bands met die naam die zichzelf écht heeft weten te positioneren, is al jaren een vaste waarde in de blackened death metal. Ellenlange tours, videoclips met pornosterren, een onwrikbaar evil imago, de band rond zanger, gitarist Helmuth Lehner bracht 27 jaar geleden hun eerste album uit en is altijd een zeer gerespecteerde speler geweest, vlak onder de absolute wereldtop. Die positie heeft ze daarbij ook de vrijheid gegeven om precies datgene te doen waar ze zelf toe aangetrokken werden, zonder ooit maar één knieval naar verwachtingen te hebben doen. Bijna elk nummer van de band is een rush, zonder dat ze echte oorwormen hebben, maar dat hoort ook niet bij een band zonder enige compromis.
Vanavond spelen ze een lange set en zijn dan ook veel meer dan een veredeld voorprogramma. De podiumaankleding, inclusief opklapbare omgekeerde kruizen, schedels, kaarsen (die niet aan staan), de microfoonstandaard waardoor je Helmuth niet echt goed ziet, de kleding, eigenlijk doet alles wat je als band met een overtroffen evil imago moet doen tot in de perfectie. Ondanks hun eervolle positie bij deze tour heeft ook Belphegor een stroeve interactie met het publiek. Helmuth knielt met enige regelmaat voor het publiek om precies te laten zien hoe hij welke riff speelt, maar zijn rol lijkt het niet toe te staan om er echt plezier aan te beleven. Ik dacht overigens altijd dat hij berengroot was, maar dat is hij dus niet. ‘Conjuring The Dead’ is een absoluut hoogtepunt en uiteraard ligt er veel nadruk op het laatste album ‘Totenritual’. Het is voor mij reden om me nu eens écht te gaan focussen op de muziek van de band, in plaats van het als achtergrondmuziek tijdens het werk op te zetten, want Belphegor levert zoals je van Belphegor mag verwachten en speelt een nagenoeg foutloze show.
I Am Morbid
Is het grappig dat I Am Morbid de naam draagt van een liedje afkomstig van het album uit de geschiedenis van Morbid Angel dat de meeste hoon te verwerken kreeg? Nee, dat is het niet. Morbid Angel mag dan gezien worden als één van de pioniers van satanic death metal, je kan echt niet met droge ogen beweren dat het een old school death metal band is. Er staan ankers voor het genre in de discografie van de band, maar ze hebben altijd het experiment gezocht. Altijd en daar was het album ‘Illud Divinum Insanus’ (potverddorie óók alweer 11 jaar oud) dan misschien een iets duidelijker voorbeeld van dan de traditionele fans hoopten, waaronder gitarist Trey Azagthoth zelf, achteraf gezien, het is wel in de lijn van de manier waarop Trey Azagthoth en David Vncent altijd gewerkt hebben. Met als een onbetwist hoogtepunt ‘Blessed Are The Sick’ uit 1991. À propos, ‘I Am Morbid’ is ook de titel van de David Vincent biografie, die hij onder de vleugels van meesterbiograaf Joel Mcgiver schreef. Ik kan hem aanbevelen.
Het album zelf knalde destijds de scene in. Death metal werd echt nog wel gezien als een variatie op thrashmetal, maar met onder meer deze schijf weekte het genre zich steeds verder los. Daarnaast zette het album op zijn beurt het label Earache destijds ook heel stevig op de kaart. Ofschoon ik de hele plaat op waarde schat, herinner ik me nog goed dat het album op mijn cassettebandje voor mijn gevoel pas écht begon bij ‘Doomsday Celebration’. Het venijn, de dominantie en de creativiteit die de band hier etaleerde was op dat moment ongekend en heeft heel wat dingen die we nu normaal zijn gaan vinden destijds geïntroduceerd. Persoonlijk is het niet eens mijn favoriete album van de band, dat is opvolger ‘Covenant’, maar het belang van ‘Blessed Are The Sick’ kan niet overschat worden. De show van vanavond is een eerbetoon aan ‘Blessed Are The Sick’, maar het album wordt niet in zijn geheel, laat staan integraal gespeeld. Er is zelfs ruimte voor een Terrorizer song.
Ik ben niet heel onomstreden als ik zeg dat Morbid Angel bestond uit de meest explosieve gitarist uit death metal aller tijden, de allerbelangrijkste drummer uit het genre en daarbij de grootste death metal frontman aller tijden herbergde. En vanavond staan er 2 van op het podium. Aan Bill Hudson de schone taak om de ontbrekende schakel te vervangen. Als je met Jon Olivia en Doro speelt en dan op deze maner gestalte geeft aan deze legendarische tracks, dan ben je een hele grote meneer. Geloof het of niet, ondanks de aanwezigheid van Pete Sandoval en David Vincent, die beiden hun rol spetterend brengen, lijkt het toch Bill Hudson te zijn die de man van de avond geworden is. Ik heb er met Menschwalsch gitarist Mathieu Nijboer wel eens over gesproken dat vervangende gitaristen in zijn ogen een interpretatie van een solo horen te geven en in de mijne een reproductie, Hudson doet het laatste en ik denk dat Nijboer het voor de gelegenheid met mij eens was. Hij speelt niet alleen de onconventionele partijen perfect na, of de solo’s die dikwijls niet volgens vaste toonladders gespeeld moeten worden, hij weet zelfs de explosieve passie van weleer te brengen. Alle lof ook voor Kelly, maar Bill heeft er een fan bij. en ik denk meer dan één.
David Vincent heeft het nooit nodig gehad om quasi cool te zwijgen naar het publiek omdat plezier maken niet true genoeg zou zijn, hij is altijd benaderbaar en blij op het podium en zoekt flink de interactie. Is hij de grootste frontman van het genre ooit? Ik denk het wel, ja. Hij gaat nog even flink tekeer op de massahysterie waar we de afgelopen jaren in gezeten hebben, en bagatelliseert de virusdreiging en passant. Maar mensenkinderen, wat een feest om deze classics voorgeschoteld te krijgen. Na twee jaar lockdown zo weer je vrijheid vieren? Heb met mij geen medelijden.
Social media