Vijf jaar na het drieluik ‘De Doden Hebben Het Goed’, komt het Belgische Wiegedood met een nieuw album met de lange titel ‘There’s Always Blood At The End Of The Road’. Zanger/gitarist Levy Synaeve zei in 2020 een vaarwel aan zijn carrière van Amenra om zich helemaal te smijten op zijn andere projecten waarvan Wiegedood toch wel het grootste is. Sinds de oprichting in 2014 verwierf de band een trouwe fanbasis en die zal het vierde album zeker omarmen. Waar op de eerste plaat van de trilogie nog wat atmosferische invloeden te horen waren, is dat post gedeelte nu helemaal verdwenen. Het album is een grote brok agressie en dat wordt al snel duidelijk bij opener ‘FN SCAR 16’. De gelijkenis met het moderne beruchte aanvalswapen is doeltreffend want beiden maken je gewoon kapot. Heel het nummer wordt gedragen door één riff die steeds maar terugkomt en helemaal werd uitgewerkt. Het volgende ‘And In Old Salamano’s Room, The Dog Whimpered Softly’ blijft een geheel van riffs en snelle leads en er wordt aan de luisteraar geen enkele toegeving gedaan. Alles doet wat denken aan die rechtuit aanpak van een band als Marduk die ook geen enkele spaander heel laat. Halverwege het album, kan er met het korte instrumentale ‘Wade’ naar wat adem gehapt worden vooraleer het tevens als video verschenen ‘Nuages’ er alweer stevig tegenaan gaat.

Hoewel je denkt dat er op ‘There’s Always Blood At The End Of The Road’ de richting van verschroeiende black metal wordt ingeslagen, hoor je toch nog wat experimentele fases. Zo werd de keelzang van Levy verder uitgewerkt in de nummers ‘Now Will Always Be’ en afsluiter ‘Carousel’ waardoor een enigszins sacraal element werd gecreëerd. Wiegedood levert hier het bewijs dat Black Metal na drie decennia nog steeds opzienbarend en attractief voor de dag kan komen.