‘And Then There Were None’ is het tweede album van deze Deense band opgericht in 2014. Het is het debuut voor nieuwe zanger Niklas Lykke en hij geeft de melodieuze death metal van het vijftal een moderne injectie. Dat moderne element is gewoonlijk een knipoog naar groove metal en metalcore en dat is ook hier het geval, al zijn ook de oorspronkelijke invloeden van Carcass, Death en At The Gates nog waar te nemen.

Het geluid is vet, de zang springt van lage death grunts naar intense, forse schreeuwpartijen en baant zich onverstoorbaar een weg tussen de technische, welhaast progressieve capriolen van de muzikanten. In die optiek wordt de invloed van The Black Dahlia Murder en andere Amerikaanse brulboeien van kracht. Acht van de negen songs zijn boordevol dynamiek, opgefokte metal waarop moshpits zich spontaan zullen vormen voor het podium. Tussen deze opruiende brok furieuze agressie is er slechts een enkel kort intermezzo ‘Kistefjael’ om te ademen en dat staat dan ook een beetje plompverloren tussen de rest, een collectie songs die je onverbiddelijk omverblaast.

Het openingsnummer is ook meteen de titelsong en biedt ons extreme zang met beukende death metal riffs, het refrein heeft een dramatische inslag en de gitaarsolo’s van Posch en Breinbjerg zijn flitsend en vurig. Drie video’s kwamen inmiddels uit en tonen de optimale energie van dit album. Met een beetje goede wil zou men afsluiter ‘The Purest Black’ kunnen omschrijven als een afronding waar meer plaats is voor epiek, maar door de band genomen laat Livløs geen spaander heel na deze tweede doortocht. Qua productie hebben de heren niets aan het toeval overgelaten in een mix door Jacob Bredahl (ex-Hatesphere) en een mastering door Brad Boatright die eerder werkte met Obituary, Nails en Torche en dat is een slimme zet bij deze moderne aanpak van death metal.