Bròn is één van de hersenspinsels van Krigeist, een in Servië residerende Nieuw-Zeelandse Schot, of Schotse Nieuw-Zeelander: je noemt het zoals je wil. Feit is dat deze kerel voortaan vanuit het Slavische land opereert en net als voorheen de ene na de andere release uitspuwt. Is het niet met Barshasketh (zeker checken!), dan wel met Belliciste of Svartgren, al speelt hij in laatstgenoemde band alleen basgitaar. In Bròn daarentegen kan hij zich volledig uitleven en dat is op deze nieuwe ‘Pred Dverima Noći’ net zoals op de vijf voorgaande albums ook weer het geval.

Op eerdere releases durfde Krigeist meer dan eens alleen instrumentaal uit de hoek te komen, maar op het nieuwe album neemt hij nogmaals de micro ter hand. Daardoor gaat voor sommigen de magie, die eerder aanwezig was op een album als ‘White City, Black Faith’, misschien wat verloren, maar ik heb toch graag wat zangpartijen in m’n metal. Die zangpartijen bestaan het grootste deel uit het typische gekrijs dat je meer hoort in atmospheric black metal of raw black metal projecten. Niet al te lo-fi of te extreem, gewoon ideaal passend bij deze stijl. Er komen ook rituele gezangen voorbij op perfect uitgekozen momenten. Keyboards spelen zoals altijd een belangrijke rol en beheersen langere periodes van de songs. Er zijn ook weer wat industrial klanken te herkennen tijdens de hypnotiserende, dreunende passages, net als die zweverige, astrale projecties. Eens wordt er gekozen voor een lange, gezapige, doch kil aanvoelende aanloop die ons bij nacht lijkt mee te voeren naar dichtbegroeide wouden via onherbergzame paden, dan weer voor de rechttoe rechtaan aanpak waar de agressie van afdruipt, maar toch blijven de melancholische, heerlijke wegdroommomenten het beste bij. Majestueus bij tijden.

Ik ben geen fan van het drumgeluid op zich: vooral de snaardrum dan, en de hi-hat irriteert me soms ook, maar gelukkig ligt de focus ergens anders. De zalige melodieën, ontsproten aan het brein van Krigeist, zijn bijwijlen om duimen en vingers af te lekken. ‘Pred Dverima Noći’ neigt wat mij betreft zeer hard naar het debuut ‘Ànrach’ en wie daar ervaring mee heeft, kan deze blindelings aanschaffen. En eenieder die zich graag laat wegvoeren in ellenlange composities van sfeervol zwart metalen ambient moet dit album zeker proberen.