Natuurlijk snap ik dat je als band je nogal eens van wat clichés, platitudes en catchy oneliners bedient als je je nieuwe album gaat promoten. Het bekt immers lekker en je weet er vaak de aandacht mee te trekken. Ook Stryper frontman Sweet kon het niet laten: “This is our best” en “This is our most powerful album” zei hij op voorhand over het nieuwe album ‘Even The Devil Believes’. Sweet moest daar natuurlijk een flink betoog op sociale media aan besteden: “De sfeer binnen Stryper is momenteel fantastisch (dit is toch geen trap na richting de in 2017 uit de band gezette Timothy Gaines?), de band is consistent en “the songs and arrangements over the past fifteen years have been on a whole new level.” Tot zover een fraai commercieel praatje: laat de muziek maar voor zich spreken.

Waar de start op ‘Even The Devil Believes’ met ‘Blood From Above’ nog (enigszins) scherp en fel is, wordt dat in de opvolgende tracks overboord gegooid. De single ‘Make Love Great Again’ bestaat uit veel herhaling en een futloze solo en kan probleemloos het stempel mid-tempo misère meekrijgen. Het is helaas iets wat voor een flink aantal tracks op het album geldt: ‘Do Unto Others’, ‘Even The Devil Believes’ (wel met fraaie solo), ‘How To Fly’, ballad ‘This I Pray’ en ‘For God & Rock and Roll’ komen lethargisch, zonder bezieling over. Een track als ‘How To Fly’ vormt de blauwdruk van een typische Stryper track op dit album: de vocale harmonieën krijgen alle ruimte de hoofdrol te vertolken, zijn daarmee geluidsbepalend en zorgen er schijnbaar ook voor dat er geen ruimte meer voor fel gitaarwerk is. Voeg daar louter veilige keuzes, loomheid, overbodige repetitie in tracks en een af en toe nasaal klinkende Sweet aan toe en het moge duidelijk zijn dat de band die in de jaren tachtig indrukwekkende tracks als ‘Soldiers Under Command’, ‘To Hell With The Devil’, ‘More Than A Man’ en ‘The Way’ schreef, op veel momenten nog slechts een schim van zichzelf is. Heel af en toe laat de band iets van bezieling of opleving horen. In afsluiter ‘Middle Finger Messiah’ keert het venijn plots terug en de fade-out in ‘Divider’ en het zoete, met een keyboard er doorheen dansende, ‘Invitation Only’ weten aangenaam te verassen.

Het viertal strooit tekstueel weer rijkelijk met christelijke volzinnen als: “If you believe in Him, a new life begins … believe He died for you and rose again in truth. Now there’s only one thing left to do: Let Him in.” (‘Let Him In’). Het evangelie brengen is belangrijk voor de band, iets wat we al jaren kennen van het viertal en zal dan ook niemand die de band enigszins kent verrassen. ‘Even The Devil Believes’ echter kan geen moment aan de door Stryper zelf opgeworpen hoge verwachtingen voldoen. Tekstueel mag het heilige vuur nog steeds branden binnen Stryper, met het verstrijken van de tijd is het viertal op muzikaal vlak helaas niets anders dan een verwaterde versie van zichzelf geworden.