Een nieuw album van ‘The Tasmanian Devil’. Kijk eens aan. Ik zag de man jaren geleden eens live optreden hier in mijn hometown en dat was een meer dan aardige kennismaking met een enthousiaste gitarist en zanger. Tognoni is een bluesman in hart en nieren en dan meer specifiek de Mississippi delta blues. Hij zweert bij de ‘duivelse muziek’ van zijn grote voorbeeld Robert Johnson en met behulp van twee Duitse studiomuzikanten brengt hij met ‘Catfish Cake’ zijn 22^e album uit in twintig jaar.

Mensen die vooral kicken op metal of heavy rock kunnen nu direct stoppen met lezen want die zullen niet vooruit kunnen met de muziek van deze Australiër. In zijn promo wordt de man vergeleken met andere blues grootheden als Joe Bonamassa, Rory Gallagher en Robin Trower, maar neem van mij aan; Tognoni speelt veel minder heavy dan deze heren. Ja, natuurlijk weet ook hij wel eens een pedaal in te drukken of gas te geven (‘No Sleep In Hell’), maar bovenal is hij gewoon een blues jongen. Vrij simpele schema’s, eenvoudige melodieën en teksten die we onderhand wel kennen uit de blues. Gitaar spelen kan hij wel, al vind ik hem zeker niet van dezelfde categorie als de hierboven reeds genoemde meesters. Hij is minder snel, minder technisch en minder subtiel. Zingen doet hij dus ook zelf maar dat kan hij eigenlijk niet zo goed, al past zijn stemgeluid op zich wel bij deze muziek. Als songschrijver komt hij ook niet veel verder dan obligate Diddley tunes als ‘James Brown’ (what’s in a name), of standaard bluesjes als ‘Makin’ Me Live’ en ‘Outback’. Om nog maar te zwijgen over de wel erg middelmatige eerste single van het album, ‘Superficial’.

Samenvattend: je kunt met een glimlach op je gezicht luisteren naar de makkelijk in het gehoor liggende blues van Tognoni, maar écht warm lopen doe je geen moment.