Volgens het alwetende Encyclopaedia Metallum zijn er maar liefst zevenentwintig bands actief of actief geweest onder de naam Maelstrom. Niet zo origineel gevonden dus. Wel van toepassing is de uitdrukking De Aanhouder Wint. De band werd namelijk al opgericht in 1988 en het duurde maar liefst tweeëndertig jaar eer dit debuut het daglicht zag. Gitarist/componist Joey Lodes en zanger/tekstschrijver Gary Vosganian zijn nog de enige twee originele leden. In de loop van hun bestaan werd wel al wat muziek uitgebracht onder de vorm van de twee demo’s: naamloze demo (1989) en ‘This Battle to Make History, Yet History Never Comes’ (1991). In 2008 volgde de EP ‘It Was Predestined’.

Bijna alle nummers van die werkjes werden nu als een geheel samengevoegd. Volgens tekstschrijver Gary mag je het niet bekijken als losse nummers maar vormt alles wel degelijk een verhaal. Opvallend is het mooie artwork dat heel passend is bij de epische metal die wordt gespeeld. Muzikaal hoor je een combinatie van klassieke heavy metal en power metal waarbij af en toe eens een uitstap naar snellere speed metal wordt gemaakt. Gitarist Joey heeft zich vooral het shredden eigen gemaakt en pakt hier heel wat keren met uit. Gary probeert in elk nummer een lang verhaal te vertellen en laat heel wat zangstijlen horen die variëren van klassieke heavy metal, agressief, vertellende passages en zelfs een vorm van rappende zang. Heel wat van dat alles passeert in elk nummer en daarbij wordt nogal van de hak op de tak gesprongen. Denk gerust aan iets als ‘Bohemian Rhapsody’ maar dan een pak minder spannend. Dat alles zorgt voor langdradige nummers waarbij de verveling al snel gaat toeslaan. Een speelduur van maar liefst zeventig minuten, maakt het nog erger. Enkele symfonische bijdragen moeten een episch gevoel tewerkstellen. Zo krijg je op ‘Lament Of The Fallen’ een mooie bijdrage van vrouwelijke zang met wat strijkers erbij. Dat kan gerust beschouwd worden als een van de hoogtepunten op het album. Nog zo een uitzondering is de twaalf minuten durende afsluiter ‘SonRise (A Lullaby to the Gods)’ wat een pak vlotter als de rest klinkt. Het album werd in eigen beheer uitgebracht en als je het helemaal beluisterd hebt, wordt er duidelijk waar geen enkel label zich hier aan wilde branden.