De voorkant van ‘Sudden Death’ laat een door een mes gepenetreerde ijshockey helm zien en daar ik deze band nog niet kende was mijn aanname dat dit dan een soort heftige metalcore zou gaan worden. Die aanname was compleet mis, want zodra de eerste piano noten van ‘Revolution’ door mijn oren schoten was duidelijk dat ik te maken had met een relaxter genre.

Eigenlijk waande ik me vanaf dat eerste nummer een aantal decennia terug in de tijd. De piano, de zang, de dubbele gitaren… Het is dan ook niet makkelijk een label op deze plaat te plakken. We horen seventies en begin eighties rock met een heleboel melodie, een bijna glad randje hier en daar, overgoten met een rijke prog-saus. Door de hoge noten van zowel de instrumenten als de zang heeft de muziek vrijwel constant een gevoel van urgentie, alhoewel er voldoende tempowisselingen in verwerkt zitten. Waar bij veel bands de piano en synthesizer wat sporadisch en op de achtergrond gebruikt worden, gaan deze bij Horisont hand in hand met de gitaar en horen we van deze instrumenten aardig wat solowerk, waarbij de synthesizer op tijden zelfs overstemt. Dit is met name goed to horen in de instrumentale afsluiter ‘Archaeopteryx In Flight’, waar de balans tip top is.

Er zit een heleboel verwerkt in deze muziek en er zijn dan ook veel punten waarop de ervaren luisteraar iets hoort waardoor zij haar geheugen weer eens goed zal moeten gebruiken om er achter te komen waar dat stukje of dit melodietje haar ook al weer aan doet denken. Elk nummer lijkt een eerbetoon aan een ander genre, band of tijdperk en waar het hier duidelijk is (‘Into The Night’ heeft een hoog 10CC gehalte), vereist het daar meer concentratie en horen we vleugjes Supertramp, Foreigner, jaren 80 Heep en Blue Öyster Cult. Een heerlijk album om herinneringen mee op te halen, maar met meer dan voldoende eigen karakter om meer te zijn dan dat.