Demonic Death Judge – The Trail
Suicide Records
Release datum: 27 maart 2020
Tekst: Bart Meijer – 26 maart 2020
“Die stem kruipt met gemak onder je huid en blijft daar hangen als een geplaagde demoon. Vooral op de titeltrack lijkt de zanger een extra dosis beklemmende terreur toe te voegen.”
De naam Demonic Death Judge was tot een paar dagen geleden nieuw en onbekend voor mij. Ik hield al gelijk van de krachtige uitstraling die het heeft en alhoewel ik even bang was dat dit zou klinken als bepaalde andere bands met meer dan twee woorden in hun (actie) naam, bleek die angst ongegrond. Dit is muziek waar je als stoere metalhead veilig naar kan luisteren.
De nummers op ‘The Trail’ zijn even heftig als dat ze melodieus zijn en het is aan te raden het album een tijd op repeat te zetten om de nuances en interessante wendingen goed in kaart te krijgen. In essentie is dit sludge die meer naar de stoner kant neigt dan naar doom, met repeterende en zware gitaarpartijen en, als constante factor, het geluid dat uit Heinonen’s strot voortkomt. Die stem kruipt met gemak onder je huid en blijft daar hangen als een geplaagde demoon. Vooral op de titeltrack lijkt de zanger een extra dosis beklemmende terreur toe te voegen.
De gitaar variëert van een drijvende, zinderende kracht tot interessante solostukken die meer weemoedigheid oproepen en ergens zelfs doen denken aan het hedendaagse, progressieve Maiden-geluid. Het nummer ‘Shapeshifting Serpents’ heeft precies die hypnotiserende werking die je mag verwachten bij het beeld van door elkaar glijdende, van vorm wisselende slangen – een psychedelische wah-wah. De band pakt echter ook voldoende momenten van rust en waar ‘Cougar Charmer’ een beetje een flauwe intro is doet de reprise van dit nummer het erg goed. Met zijn kabbelende gitaren en mondharmonica wekt dit nummer een sfeer op die verdacht veel heeft van gek worden terwijl je in isolatie zit. Dit is tevens een mooie inleiding tot titelnummer ‘The Trail’, die met zijn sereniteit goed past bij de voorkant van het album. Afsluiter ‘We Have To Kill’ zorgt voor de spreekwoordelijke knal aan het eind van het optreden. Ook al is het geen typische stamper, het ligt wel lekker zwaar op het hart.
‘The Trail’ is een aangename verrassing uit de noordelijke contreien. Het album heeft een mooie balans tussen kalmte (20%) en storm (80%). Het is dus niet saai. De meeslepende ritmes blijven hangen en hebben genoeg variatie om interessant te blijven. Een geestverruimende, soms bijna bluesy plaat die niet zou misstaan in de collectie.
Check de onderstaande socials voor meer informatie over deze band.