Door tal van fysieke ongemakken belandde Ozzy vorig jaar in de lappenmand en moest hij zijn geplande tournees afzeggen. Nadat hij was hersteld van een val werd hij door rapper Post Malone gevraagd voor een duet op diens plaat. Ozzy had nog nooit van Post Malone gehoord, maar zijn dochter overtuigde hem om ja te zeggen. Tijdens de opnamen vatte Ozzy het idee op om een nieuw album op te nemen. Zo gezegd, zo gedaan en een paar weken later waren de opnamen met producer Andrew Watt klaar.

Je zou verwachten dat Ozzy Zakk Wylde zou vragen voor de gitaarpartijen omdat de Black Label Society leider weer deel uitmaakt van zijn band waarmee hij de voorbije jaren optrad.  Helaas deed hij dat niet en vroeg Andrew Watt om de gitaar ter hand te nemen. Voor menigeen is Watt volstrekt onbekend, maar niet voor iedereen want de jonge producer maakte ooit een plaat met Glenn Hughes (California Breed) waarop hij redelijk verdienstelijk speelde. Watt is echter geen Rhoads of Lee. Het gitaarwerk is dan ook  minder spectaculair dan op eerdere albums. Voor twee solospots benaderde Ozzy Slash en de man met de hoge hoed hapte graag toe. Ook Tom Morello (Audioslave, Rage Against The Machine) komt een nummertje meedoen. Slash’s bandmaat Duff McKagan speelt bas op het album en Red Hot Chilli Peppers drummer Chad Smith zat achter de kit.

Kort voor de release gaf Ozzy een interview waarin hij vertelde dat hij al jaren lijdt aan Parkinson en dat hij door de progressieve ziekte is genoodzaakt om alle tournees voorlopig te annuleren. Hij oogde fragiel en zijn stem klonk zwakjes. Op het album is daar wonderbaarlijk niets van terug te horen. Dat kan maar een ding betekenen: er is flink aan de vocalen gesleuteld en dat hoor je terug want Ozzy klinkt decennia jonger.

‘Ordinary Man’ is Ozzy’s eerste album in tien jaar en de opvolger van het teleurstellende ‘Scream.’ Al direct na de eerste luisterbeurt is duidelijk dat dit album niet kan tippen aan de albums die Ozzy veertig jaar geleden maakte met Randy Rhoads. Dat hadden we natuurlijk ook niet verwacht, maar ook het niveau van de albums met Zakk Wylde is wel erg ver weg. ‘Straight To Hell’ is een simpele, doch steviger opener met vette riff, harmonische koortjes en een typische solo van Slash. In de twee nummers erna, ‘All My Life’ en ‘Goodbye’ begint op te vallen dat Ozzy zijn einde voelt naderen. Aanvankelijk zouden we de teksten als reflectief bestempelen, maar ook op de rest van de plaat komt het thema van de dood zo vaak terug dat we de teksten simpelweg deprimerend kunnen noemen. Op ‘All My Life’ klinkt Ozzy een beetje als op ‘No More Tears’. De muziek past hem als een handschoen en is eigenlijk Ozzy ten voeten uit. ‘Goodbye’ is wat donkerder en zaagt lekker door.

Het titelnummer is een traditionele rockballad waarop Sir Elton John meespeelt en -zingt. Afgaand op zijn biografie en de film ‘Rocketman’ heeft John minstens zo’n bewogen leven als Ozzy achter de rug. De stemmen van de twee knettergekke Engelsen passen veel beter bij elkaar dan verwacht. De single ‘Under The Graveyard’ herinnert aan zijn eerdere werk en verdient het predikaat goed. ‘Eat Me’ is het kantelpunt van de plaat want na dit nummer daalt de kwaliteit gestaag tot een onvoorstelbaar dieptepunt. ‘Today Is the End’ en ‘Holy For Tonight’ zijn pure middelmaat en het ‘Scary Little Green Men’ is hooguit aardig te noemen.  De ‘prince of darkness’ schuwt het muzikale avontuur niet en heeft met ‘It’s a Raid’ zowaar een punknummer opgenomen. Helaas slaat hij de plank helemaal mis en klinkt het door de belabberde productie ronduit beroerd. Nog veel gekker is het slotnummer, een R&B dingetje waarop Post Malone en Travis Scott meedoen en dat net zo misplaatst klinkt als Mao Tse Tung op een Private Equity feestje.

Uw recensent beschouwt ‘Diary Of A Madman’ als een van de beste tien hardrock albums die ooit werden gemaakt. Het is dan ook buitengewoon teleurstellend om de tweede helft van dit album te moeten beluisteren. Mocht dit inderdaad Ozzy’s zwanenzang blijken te zijn dan is het een teleurstellend, zelfs beschamend einde. Er is nog een sprankje hoop want kort na de release liet Ozzy zich ontvallen nog een plaat te gaan maken omdat hij voorlopig toch niet de bühne op kan. Ons advies: Zakk terughalen en een producer inhuren die de geluidsmuur niet dichtmetselt.