Skyblood is het soloavontuur van Mats Levén, bij deze van start gegaan met een gelijknamig debuutalbum. De man met de imposante, expressieve stem heeft in zijn 30-jarige carrière al bijgedragen aan meer dan 50 albums. Langere tijd maakte hij deel uit van Therion, Krux, Candlemass, Yngwie Malmsteen en At Vance. Soms dook hij plots op als vervanger tijdens live shows bij bands, andermaal leverde hij een gastbijdrage aan uiteenlopende albums. Kortom, wie de Zweed met het lange krulhaar niet kent is een verkeerde magazine aan het lezen of doet er goed aan verder te lezen om dit hiaat in je kennis te verhelpen.

Want nadat Mats zich heel zijn leven al ingezet had voor anderen, is hij er eindelijk in geslaagd om werk te maken van zijn eerste soloalbum. Eigen nummers, grotendeels zelf geproduceerd, hij speelt gitaar en keyboards… hij doet dus veel meer dan het zingen waarvoor hij wereldwijd geprezen wordt. Er werd een contract getekend met Napalm en Levén verkoos de naam Skyblood om zijn persoonlijke inspiratie te lanceren. Levén heeft verschillende stijlen gezongen – klassieke heavy metal tot doom metal tot power metal, maar ook de theatrale symfonische songs van Therion. Wat treffen we nu op zijn soloalbum? Dat is de hamvraag. Wel, het is er allemaal in terug te vinden, maar we kunnen het geheel toch best omschrijven als epische, theatraal gezongen metal met een symfonisch sausje. Voor de orkestrale arrangementen tekende Levén zelf en hij liet zich inspireren door trots, empathie en woede, de belangrijkste emoties in zijn leven.

Het album start met ‘Skyblood Manifesto’, een zwaar symfonisch intro met apocalyptische gewichtigheid. ‘The Voice’ toont de ware aard van het beestje. Het is een volbloed rocknummer met een catchy refrein. De gedragen theatrale zang vraagt enige gewenning, maar is erg passioneel. Maar Mats hanteert ook een meer geëxciteerde, iets hogere variant van zijn stem en dan is het duidelijk dat David Coverdale (en Robert Plant waarschijnlijk) zijn grote voorbeeld is. De epiek van Dio ontbreekt eveneens niet in de songs, getuige het vlotte, met koortjes aangedikte ‘The Not Forgotten’. ‘Wake Up To The Truth’ zit eerst vol testosteron, maar evolueert vervolgens naar bezwerend en kalm gezongen passages, gekruid met vurige gitaarsolo’s. Mats heeft trouwens een hele reeks Zweedse collega’s uitgenodigd om hem te helpen waar nodig. Dit mondt uit in spetterende gitaarsolo’s van o.a. Marcus Jidell en Kristian Niemann. Muzikanten van Therion, Opeth en Grand Magus droegen hun steentje bij (maar liefst vier drummers). De meeste doominvloeden vinden we in het trage, dreigende ‘Once Invisible’. Hypnotisch en donker met zware doom riffs. In feite doet alles – mede vanwege het morbide theatereffect – ook soms denken aan Alice Cooper.

‘One Eye For An Eye’ wordt verhalend gezongen op een begeleiding van akoestische gitaar en strijkers. Ook weer een catchy refrein en vurige gitaarsolo. Het volgende sensitieve moment is het mooie ‘Out Of The Hollow’, In deze semiballade zingt het koor de titel en klinkt de gitaarsolo echt hartelijk warm vintage. Het schept verwarring om vlak daarna de frivole piano en het opgewekte ritme van ‘For Or Against’ te horen. De teksten bevatten menige levensles, ze zijn zelfs behoorlijk belerend, daar kunnen we niet onderuit. In die optiek is het tien minuten lange ‘Le Venimeux’ de kroon op het werk waarbij Mats besluit met een woord van dank. Dit opus magnum doorwaadt vele watertjes en heeft een progressieve insteek. Het start met klassieke piano vol smart, de zang gaat van ingetogen en gefluister naar krachtige woede, maar dit gaat geleidelijk. Het besluit volgt op het einde met duister gesproken tekst en veel emotie. Dit is een album dat je meerdere keren op je moet laten inwerken. Maar al spoedig blijkt dat Mats Levén een uitstekende coherente plaat geschreven heeft – gedistilleerd uit al de invloeden die hem ooit gevormd hebben – met veel afwisseling en diepgang.