Ik herinner me nog als de dag van gisteren ons gesprek eind 2015 om de release van ‘Winter Thrice’ kracht bij te zetten. Dat album kwam uit in januari 2016. Wat gebeurde er vervolgens?
Wel, ‘Winter Thrice’ werd goed ontvangen en we waren van plan om wat meer live te spelen. Ik begon daar eindelijk plezier aan te beleven. We deden twee Europese tournees, we gingen naar Zuid-Amerika, we deden festivals. Dat was heel wat actie in mijn leven, maar op persoonlijk vlak werd ik niet gespaard. Mijn vader is gestorven en hij werd begraven de dag voor ‘Winter Thrice’ uitkwam. Dat zette uiteraard een domper op het hele gebeuren. Vervolgens kwam al dat touren, maar daarna had ik wel een pauze nodig, want door veel te reizen ontvluchtte ik op een bepaalde manier wat er gebeurd was zonder het te verwerken. Ik moest tot rust komen, mijn leven reorganiseren – want ik was lange tijd met vader bezig geweest toen hij ziek was – en in het reine komen met alles. Dat vergde tijd, dus nam ik een poosje afstand van de dingen om terug krachten te verzamelen en te functioneren als het creatieve brein achter Borknagar.

Wanneer voelde je dat de tijd rijp was om een nieuwe uitdaging aan te gaan?
Pas vorig jaar kwamen ICS Vortex en ik samen om het maken van een nieuw album te bespreken. Ik had songs liggen, er waren ideeën genoeg, maar ook daar drongen enige veranderingen zich op. Baard Kolstad, onze vorige drummer, heeft het nu erg druk met Leprous en hij heeft ook nog enkele andere projecten. Hij doet zelfs DJ stuff en opereert tegenwoordig een beetje op een ander niveau. Ik zag het dus wel aankomen dat hij geen zin meer had in Borknagar en we gingen als vrienden uit elkaar. Zelfde met Andreas (Vintersorg – Vera), al lagen de kaarten daar enigszins anders. Zoals je weet heeft hij enkele jaren terug een zware val gehad en zijn gehoor is nog steeds niet hersteld aan één kant. Bovendien heeft hij een erg verantwoordelijke job in Zweden. We zijn dus samen gaan zitten en hadden een open gesprek over de toekomst. Waar wou hij nu zijn energie insteken? Zo kwamen we al vlug tot het besluit dat Vintersorg niet zou meewerken aan het album en gitarist Jens ook niet. Vandaar dat we onze ogen openhielden voor nieuwe leden en zo zijn we heel vlot aan Bjørn Dugstad, de nieuwe drummer, geraakt, want die woonde toen bij Baard en gitarist Jostein Thomassen heeft vroeger al in eenzelfde band gespeeld als Bjørn, zij kenden mekaar al. Dat was ook een voordeel. Het is belangrijk dat iedereen geeft om waar we mee bezig zijn en zo probeer ik negatieve gebeurtenissen uiteindelijk om te buigen in iets positiefs. De sfeer in de band is nu optimaal.

Uiteraard blijf jij de hoofdcomponist van de band, maar er schijnt toch meer input van de anderen geweest te zijn bij dit album. Hoe verliep dat? 
Inderdaad. Al het materiaal was al geschreven vorig jaar, nog voor de nieuwe muzikanten hun intrede deden. Ik had negen songs, Lars drie en Simen (ICS Vortex) bracht ook enkele songs aan. Ditmaal wilden we in zekere zin teruggaan naar de basis van de band, naar de essentie waarom we dit doen. Er zijn immers tal van andere dingen waar je je leven mee kunt vullen die lucratiever zijn en tot een comfortabel bestaan leiden. Toch kan ik niet zonder muziek, het maakt deel uit van mijn persoonlijkheid. Er is toch altijd weer die behoefte om daar vreugde uit te putten. Nu we twee nieuwe leden hebben, wilden we hen ook waarlijk betrekken bij de band en het maken van dit album. Ze mochten hun ideeën aanbrengen om de band beter te leren kennen. Het is niet zo dat wij als kerntrio vanuit een ivoren toren alles beslissen en zij klakkeloos moeten spelen wat we zeggen. Het menselijke aspect van een bandgevoel blijft belangrijk in Borknagar. We waren zoveel mogelijk allemaal samen toen we de opnamen deden in mijn studio. Toen we de drums of de zang opnamen, konden we discussiëren over alles en dat was positief voor iedereen. Het album klinkt organisch en dat komt omdat we veel meer samengewerkt hebben, ook wat teksten betreft. Daar hadden Lars en ik wel enkele ideeën, maar ze zijn ontwikkeld met heel de band in real time in de studio. Zo krijg je veel meer dynamiek.

Het menselijke aspect oversteeg de techniek met andere woorden… het album ademt…
Juist. Dat was ons uitgangspunt. Vorige albums kwamen al eens klinisch tot stand met het zenden van files en puzzelwerk. Nu had ik andere noden. We hebben allemaal ons leven en ik moest me doorheen die zware periode met het verlies van mijn vader worstelen. Dat was uiteraard heel zwaar. Ik weet nog steeds niet waarom hij stierf. Het gebeurde gewoon. Het is uiteraard altijd erg als je je ouders of iemand waarmee je een sterke band hebt verliest, maar dat gaf me echt een klap in het gezicht. Een reality check als het ware. Het was alsof ik altijd op een roze wolk gezeten had, in mijn eigen bubbel en plots kwam ik behoorlijk hard neer in de realiteit. Ik wou nu met mijn muziek en teksten ook terug wat meer naar de werkelijkheid, naar een natuurlijk proces. Vandaar dat we nu een echte foto op de cover wilden bijvoorbeeld. Hetzelfde wilden we voor de muziek. Natuurlijk komen er dromerige en complexe stukken in, maar toch is het erg direct en echt. Het is een naakte, barre weergave van de realiteit zonder verbloemen van de feiten. Ik denk dat Lars, Simen en de andere jongens dit ook zo aangevoeld hebben. Net als toen we de oude schuur in de bergen op ons eerste album zetten en dat bedoel ik met terug naar de basis gaan. Dit aspect van eerlijkheid en realiteit is heel belangrijk op dit album. Ik denk dat je daarom het gevoel hebt dat het album ademt.

Heeft de berg op de cover een speciale betekenis voor je?
Niet bepaald. Ik vind het gewoon een prachtige foto van de natuur, gemaakt door iemand die niet eens professioneel bezig is, maar dikwijls rondrijdt in Noorwegen om foto’s van de natuur te maken. En dat doet hij voortreffelijk. De natuur kan ruw zijn, hard, maar uiteindelijk is het zeer mooi. De foto die je op de cover ziet is in feite slechts een klein stukje van een grotere foto. Maar ik hou van de sfeer, van de fjord die langzaam verdwijnt naar de berg toe. Voor mij is de natuur mijn ultieme thuis, daar kom ik vandaan. En daar ga ik heen wanneer ik dit leven verlaat. Natuurlijk geniet ik ook van de menselijke beschaving en wat deze ons bijgebracht heeft, maar mijn hart ligt in de bossen, in de natuur. Ik spendeer heel wat tijd in de bergen en wouden rond mijn woonplaats. Alles wat geen natuur is, is artificieel en fake, het is gefabriceerd door mensen, het is onecht. Dat is geen negatief aspect op zich, maar in de natuur is toch wel waar ik thuishoor. Ik groeide op in een plek niet zo ver van waar ik nu woon en ik herinner me dat ik het meeste tijd doorbracht in de bossen. Ik klom in de bomen, ik maakte een vlot van takken… Zulke dingen. Ik herinner me dat ik het vreselijk vond toen ik naar school moest, omdat ik dan alles waar ik van hield moest achterlaten.

Waar duikt muziek dan op in je leven?
Muziek is een heel menselijk gegeven. Ik bedoel maar… mijn kat luistert naar mijn muziek, maar blijft daar iets van bij? Kan ze ervan houden? Het is toch een erg menselijke bezigheid. Het is symbolisch voor de mens. Ik heb er echter altijd troost in gevonden, zeker in harde tijden. Het is een zoektocht naar nieuwe paden en uiteindelijk je eigen weg in het leven vinden. Daarbij ben ik altijd mezelf gebleven en heb nooit trends gevolgd. Dat is ook één van de redenen waarom ik mezelf nooit een bijnaam aangemeten heb. Ik heb altijd mijn eigen naam gebruikt. Ik zou ook geen muziek kunnen maken waar ik niet echt van houd. Ik wil er achter staan als ik iets uitbreng. Ik ga ook het podium op zonder speciale outfit of masker. Daar heb ik nooit van willen weten. Ik wil alleen mezelf zijn, zo ben ik nou eenmaal. Te nemen of te laten.

Zijn er bepaalde teksten waar je graag wat meer over vertelt?
Zoals ik al zei is dit een heel persoonlijk album. Wat betreft de songs die ik geschreven heb, is ‘Wild Father’s Heart’ het eerste nummer dat ik schreef voor ‘True North’. Het is ontstaan in de periode dat mijn vader zwaar ziek in het ziekenhuis lag en ik elke dag heen en weer reed om hem te bezoeken. We waren in onzekerheid over wat er gaande was, we wisten alleen dat zijn lichaam weigerde om nog rode bloedcellen aan te maken. Het enige soelaas dat ik in die periode had, was naar mijn studio rijden om daar aan nieuwe songs te werken. Heel die song is aan hem opgedragen. Het is mijn manier om een vrije mentaliteit in het leven te koesteren en te accepteren dat ik mijn eigen pad moet uitstippelen in deze hectische wereld.

Een song die heel apart is voor Borknagar en meteen de aandacht trekt, is het laatste nummer ‘Voices’…
Ik vind het ook prachtig! Het werd geschreven door Lars en het leuke is dat hij dit van achter naar voren geschreven heeft, in die zin dat hij begon met het einde en eindigde met het begin. Zelfs toen we nog maar naar de ruwe demo’s luisterden, was er iets bijzonder universeels aan die minimalistische, betoverende melodie van die song. We waren het er al vlug unaniem over eens dat dit de afsluiter van dit album zou worden. Het reflecteert de berg die ik beklommen heb tijdens de moeilijke tijden en nu ben ik terug afgedaald naar veiligere oorden waar het beter toeven is. Dat is voor mij de symboliek van dit nummer.

Laten we ons gesprek dan afronden met wat er in de nabije toekomst op je wenslijstje staat…
Mijn antwoord is een combinatie van realiteit en hoop. Costin Chioreanu zal een videoclip maken voor ‘Up North’ en we hebben hem volledige artistieke vrijheid gegeven om dit te doen. In december treden we op in België. De bedoeling was een Europese tournee, maar het blijft voorlopig beperkt. We hopen volgend jaar op een echte EU tour en een bezoek aan Noord en Zuid Amerika. We hopen ook te kunnen spelen op veel zomerfestivals in 2020.