Sommige bands lijken actief hun best te doen om onder de radar te blijven en zijn moeilijk te vinden voor mensen die hun hoop plaatsen in machinale verlossing. Je kunt een playlist aanzetten en wachten tot je uiteindelijke redding voorbij komt fladderen door suggesties in je algoritme. Of proberen in slaap te vallen terwijl je achter je laptop zit en YouTube op hebt staan, hopend dat je op een willekeurig tijdstip wakker wordt en net dat ene nummer speelt waarvan je nog nooit gehoord had en waardoor je brein op tilt slaat. Dat kan werken. Maar niet betreffende Yurt. Deze verborgen parel staat rechtstreeks in verbinding met het lot: alleen bepaalde wendingen en vervullingen zorgen ervoor dat de Sonic Elders of Yurt zich aan je kenbaar maken. Als je dit leest heb je tenminste iets goeds gedaan in je leven, want dit is het moment waarop de Elders zich aan jou openbaren.

Een openbaring. Ooit begon Yurt aan hun reis met demo, maar eigenlijk gewoon debuutplaat ‘Ege Artemis Yurtum’ en dat was het begin van iets groots, iets magisch. Ondertussen zijn we aanbeland bij het zesde hoofdstuk: ‘VI – Rippling Mirrors Of The Other’. En hierop laat Yurt precies horen waar het keigoed in is: muziek maken die genres uitdaagt, de grenzen opzoekt en daar voorbij schiet. Dit is niet om knuppels in hoenderhokken te gooien of om met de kop boven hat maaiveld uit te steken – alhoewel ze dat zeker doen. Het uitgangspunt van Yurt lijkt te zijn: we zetten de versterkers aan, we gaan spelen en we kijken wat er gebeurt. De term progressief staat al jaren garant voor een bepaalde stijl muziek en daarmee is het dus een paradox van zichzelf. Op dit (en voorgaande) album(s) laat Yurt horen wat daadwerkelijk progressief is. Alles wordt opengezet en grenzen, barrières en beperkingen worden opgeheven. Dit is wat er gebeurt als je op “aan” drukt en er geen uit-knop is.

Op ‘Rippling Mirrors Of The Other’ weet je gelijk met welke band je te maken hebt. Bepaalde factoren komen telkens terug en dat zijn onder andere de zang en het, ja, het smeersel, de pasta of brei van geluid die zich over je heen stort. De zang klinkt urgent, relevant en is één met de muziek. Soms zingen er twee stemmen tegelijk, wat garant staat voor een kippenvel-moment, soms is het er één. Het geluid wordt gedreven door de gitaren en de drums, die voortstuwen als een versnelde rivier en je dan langs interessante kusten, kades en beddingen leidt. Op dit album worden de stukken land die we passeren ingevuld door synthesizers. Lekker veel synthesizers. Dit uit zich in geluidseffecten, orgels en piano’s, meer dan op voorgaande albums. Dit alles vermengt zich moeiteloos met de rest en zorgt voor veel afwisseling en wendingen, maar nooit stilstand. Tempowisselingen spelen ook op dit album een significante rol, net als de plotsklapse en intense uitbarstingen van geluid. Zijn dit hoogtepunten te noemen? Normaalgesproken wel, maar omdat de hele rit een hoogtepunt is laat ik die benoeming even buitenspel. Het ene ogenblik dansen de gitaar en de synth om elkaar heen, botsen ze tegen elkaar aan, het andere ogenblik gunt de één de ander even een eigen moment. En telkens als het punt komt dat er vocalen aan te pas komen, dan weet je: dit is een plechtig gebeuren, dit weegt zwaar. En je kunt aan de heldere teksten elke betekenis binden die voor jou van belang is. Abstract, maar toch levendig en duidelijk. “Sharp talons of raptors descending // Scrape under every rock // One sun roasted rodent in trouble again.”

‘Rippling Mirrors Of The Other’ is net als de vorige albums een deel van een verbijsterende reis die naast oneindig en zichzelf constant vernieuwend ook allesomvattend is. De luisteraar valt van de ene in de andere verwondering en dat elke luisterbeurt weer. Elk deel van deze sonische pelgrimstocht staat garant voor zinderende vistas en geprikkelde zintuigen. Want het zijn niet alleen de oren die deze geluiden gedwee tot zich nemen, ook het lichaam en de geest zullen enthousiast reageren op de klanken en melodieën. Dit album is een aanrader voor eigenlijk iedereen. Het is zwaar, harmonieus, opbeurend, energiek en zeker experimenteel, maar niet tot in het bizarre. Door deze plaat te beluisteren krijgt een ieder er weer zin in. Zin om te stralen, zin om er voor te gaan, zin in het leven!